Dagklap 3: Een geweldig weekend in zicht
Dag drie is begonnen - en zoals je weet bestaan alle goeie dingen uit drie. Gisteren begon Café Koer net iets meer te bruisen dankzij het trio van de TAZ Band samen met gast LESAGE. De drie generaties van de familie Ronaldo hebben heerlijk geslapen in hun woonwagens en Theater Aan Zee bestaat uit drie woorden. Maar over naar de orde van de dag, er is heel wat moois in zicht.
Jong Werk aan zee!
Op TAZ#2024 krijgt de jeugd een dankbaar podium. Negen (dat is drie maal drie) prachtige voorstellingen van net afgestudeerde theatermakers nemen een prominente plaats in ons programma onder Jong Werk. De jeugd als vijver van talent, resonerend met de tijdgeest. Van intieme monologen tot meeslepende ensembles waar de grenzen tussen realiteit en verbeelding vervagen. Dit jong geweld levert matuur werk. Elke voorstelling biedt een unieke blik op de wereld, gezien door de jeugdige ogen van de sterren van morgen. We nodigen iedereen uit om getuige te zijn van het ongebreidelde talent van een bruisende generatie kunstenaars! In de etalage:
Vulcanize Me - Deze explosieve voorstelling van Audrey Apers is een absurde zoektocht van twee ontembare vrouwen die zich proberen los te rukken uit een schijnbaar vastgeroeste situatie. Waar is er nog ruimte om te ontploffen?
De Sont of Mjoezik - Een duet tussen een jonge vrouw en het witte doek, tussen een aspirant-actrice en de personages die haar vormden. Maria Zandvliet zingt ieder lied, ze beklimt iedere berg. Maria omarmt Maria en laat haar nooit meer los.
AGE OF PANIC - Paniek. Mens en maatschappij lijken steeds verder weg te groeien van elkaar. Gelukkig gaan Kes Bakker, Timon Kouloumpis, Mona Lahousse en Jef Uyttenhove in deze ogenschijnlijk chaotische voorstelling op zoek naar antwoorden om de welig tierende polarisatie te doorgronden.
Mag ik alstublief mijn schorpioenendans voor u doen? - Of die vraag beantwoord wordt, zal je zelf moeten ontdekken in de monoloog van Kiana Porte. Maar wat je sowieso op een eerlijke manier zal verkennen, is haar moeder-dochterrelatie.
ZUCHT - In deze rauwe en tegelijkertijd intieme solo, kruipt Jelle Huizinga aan de hand van persoonlijke ervaringen in de huid van een zelfdestructief persoon op zoek naar verlossing. Deze kwetsbare muzikale performance is adembenemend. Zucht.
alles na A. - Max Keustermans brengt een eigen versie van het mooiste verhaal ooit geschreven. Daar kunnen wij niets meer aan toevoegen.
Shaharazad - Breakdance is niet alleen een Olympische discipline, het is ook een van de vertrekpunten van deze voorstelling. Hiphop en "the five elements of breaking" brachten de performance Shaharazad voort.
This is not a love song - Een ode aan de verbeelding. Twee mensen op een bed, afgesloten van de buitenwereld. Zij willen geliefd én verliefd worden. Wij willen gaan kijken én genieten.
Primo Volo - Armin Mola spreekt de taal van de tijd, oog in oog met de dag van vandaag. Ver weg van klassiek theater duikt hij samen met Willem De Schryver en Alia Rifai met evenveel humor als bravoure onder in de wereld die de werkelijkheid genadeloos fileert.
Opening WonderWaai
Het Noordzee briesje waait in Oostende. Maar misschien nog net iets wonderbaarlijker in de WonderWaai, die dit jaar volledig in het teken van Ensor en Danny Ronaldo staat. Op zaterdag 3 augustus verklaren we het paradijs voor kinderen officieel geopend met een waaier aan feestelijkheden. Zo begint de dag met de circusvoorstelling FA van Amoukanama in het Kursaal, van waar je kan meewandelen met de Ensoriaanse stoet naar het knallend pizzafamiliefeest van Danny Ronaldo in de Wonderwaai zelf! Ook de komende dagen valt er heel wat kleurrijks te bewonderen. Van acrobatisch straattheater over muziek- en dansworkshops tot de raadselachtige waaihaaircoupé. Kortom, kom wegdromen op de WonderWaai, een vrijplaats voor kinderen en hun families waar alles kan. Of toch veel.
Geef me een woord op Pas Fini
Een van de blikvangers in de WonderWaai, vanop Café Koer te bezichtigen, is Pas Fini. Deze 12-meter hoge installatie, vormgegeven door Philippe Van de Velde, is de belichaming van een innige verzoening tussen Ensor en Generaties. In het jaar van de Oostendse kunstenaar en met het thema van TAZ#2024 in gedachte, draagt het de titel van het gelijknamige zelfportret van James Ensor terwijl de fragiele vormgeving de tedere verwevenheid tussen verschillende generaties symboliseert. Onderaan dragen de oudste generaties, met hun wortels diep verankerd in de kweekvijvers van herinneringen, de jongere generaties en nemen ze hen mee naar ongekende hoogten. Op de hoekjes en kantjes luiden de klokjes hoopvol toekomstige wensen en verzuchtingen. Aan de voet van Pas Fini vindt er elke avond, wanneer de nacht zich als een deken over Café Koer ontfermt, een intiem gesprek tussen twee vreemden plaats. De een van een jonge generatie, de ander van een minder jonge generatie. Elk met een woord in gedachten nemen ze plaats op het klaptafeltje aan het eind van het ponton, klaar voor een gesprek. De wijn, het rustige water en gezellige verlichting doen de rest. Het is hier op Pas Fini dat woorden een nieuwe betekenis krijgen. Waar verleden, heden en toekomst elkaar vinden. Waar we elkaar dragen, verdragen en verder dragen. Het is een ode aan elkander. Een ode aan Theater Aan Zee!
Kleinpunk in Fort Napoleon
De selectie van Jong Werk - muzikaal talent dat staat te springen - is op z'n minst eclectisch te noemen. Waar luisteraars gisteren genoten van Bachsonates, kregen ze vandaag Kleinpunk voorgeschoteld. Dat is kleinkunst én moshpits, samen! Luister vooral zelf naar een live-nummer en lees je even in via Focus Knack.
Zo veel meer dan theater
Ook literatuur en reflectie vult de harten en affiche. In de NEEM ME MEE ontmoeten schrijvers, activisten, denkers, kunstenaars en twijfelaars van deze tijd elkaar. Via literaire omwegen, filosofische dwalingen en diepgaande gesprekken komen we op thema's die steeds gelinkt zijn aan ons centrale thema. Maar er is veel, dus lichten we even wat uit:
In Oh Wow, ontvangt Behoud de Begeerte een internationale naam. Dit jaar: Claire-Louise Bennett, winnaar van de Europese Literatuurprijs 2023 voor haar bejubelde roman Kassa 19.
Auteurs vertellen over de invloed van hun literaire heldinnen op hun eigen werk, met o.a. Rachida Lamrabet, Jannah Loontjens, Christine Otten, Tuly Salumu en muzikante Berlinde Deman.
Annick Ruyts gaat in gesprek met criminoloog en schrijver Christophe Busch die net zijn vuistdik boek De duivel in elk van ons publiceerde. Farnoosh Khodadadeh voegt een muzikale dimensie toe aan het gesprek.
// Lees mee door de ogen van drie generaties. Van jong naar oud: Alix, Sieber en Herman schrijven elk om de beurt een brief, naar ons, naar elkaar, naar jullie. Over vroeger, nu en later, telkens gelinkt aan een of meerdere locaties. Na de opener van Herman, valt Alix vandaag te beurt. En de jongste telg houdt geen blad voor de mond. \\
Brienventaz
Beste Herman,
Ik zou het fijn vinden als je mij niet met kaas vergelijkt, of zo interpreteer ik het toch. Dat gezegd zijnde kan ik met een gerust hart beginnen aan mijn brief.
Vol spanning zit ik te wachten tot de riddershow begon. Ik was op dat beschreven moment ongeveer vier jaar oud en een groot theaterfanaat. Het podium wekte op die leeftijd het idee dat het immens groot was. Als ik er nu voorbij wandel, besef ik dat het inderdaad een illusie was. Samen met vriendjes, uitgenodigd door mijn ouders, genoot ik van de avonturen van Ridder Marc en Ridder Jan. Een atypische activiteit voor kinderen van vier jaar oud, maar iedereen was op het einde laaiend enthousiast. Zowel de ouders als de kinderen. Ik gebruik het woord atypisch omdat ik nooit werd uitgenodigd om naar het theater te gaan. Maar als ik kijk naar de grote zee van kinderen die elke editie voor het podium zit, is het misschien toch niet zo ongebruikelijk. Hoe dan ook, ik genoot er altijd ten volle van.
Het podium werd en is nog steeds voor mij een iconische locatie die veel nostalgische gevoelens opwekt. Ik ben nog maar twintig, maar ik denk dat ik wel heimwee naar vroeger mag hebben. Misschien moet ik die vraag maar richten naar Herman en Sieber? Mag ik nu al een gevoel van nostalgie ervaren of is het daar nog wat te vroeg voor? Meestal wijs ik anderen erop als ze praten over “de goeien oude tijd”, maar nu betrap ik mezelf erop. Niet alleen de voorstellingen geven mij dat gevoel, maar het volledige familiepark. Als ik nu rondloop in de WonderWaai, word ik terug gekatapulteerd naar toen. Elk jaar was het park een beleving. Met telkens van alles op de planning, was Theater Aan Zee steeds iets om naar uit te kijken. Dat gevoel heb ik nog steeds, maar ik zou het ten volle kunnen terugkrijgen door een riddershow opnieuw te beleven.
Geen enkele editie ging aan ons voorbij. Al die herinneringen worden verstrekt door korrelig fotomateriaal. Dat is geen belediging naar de fotograaf (sorry mama), maar eerder naar de charmante kwaliteit van de foto’s van toen. Op dat moment was mijn mama nog geen officiële fotograaf voor TAZ. Dat kwam later pas. Ook ik die achter de bar kom te staan, is pas voor later. Het zou ook onverantwoord zijn om een kind van vier achter een bar te laten werken. Op die leeftijd beleefde ik vooral plezier aan TAZ door kindervoorstellingen te bezoeken. Begrijp me niet verkeerd, misschien geniet ik er nu nog meer van. Zo heb ik me dit jaar ook aangesloten bij een fantastische groep: TAZ Youth. Dus Herman en Sieber, laat je maar eens onderdompelen door onze activiteiten. Excuses worden niet getolereerd.
Beeldschoon
