Dagklap 7: Nog meer Jong Werk voor de boeg
En op dag 7, was de rust over. Jong Werk genoot gisteren (deels) van verpozing, om er vandaag weer vol tegenaan te gaan. Als je al een voorstelling van de jonge makers bezocht, kan je misschien bevestigen dat ze indruk maken. Straf, gewaagd en eerlijker dan ooit. Maar wat vonden ze er zelf van? Wij vroegen hen wat ze al meenamen van de eerste week.
"Spelen op Theater Aan Zee zorgt voor een heleboel nieuwe ervaringen"
Bij Mag ik alstublief mijn schorpioenendans voor je doen? verloopt alles op wieltjes, zegt Alice D'hondt, coach van Kiana Porte en gelegenheidstechnieker voor de voorstelling. TAZ#2024 is een ander podium dan een klaslokaal en de nieuwe ervaringen en vele indrukken zijn dan ook van goudwaarde. Ook al is de rustdag welkom om even uit te blazen, toch kan het team niet wachten om de laatste dagen opnieuw op de planken te staan.
“Theater Aan Zee neemt de stad over en zorgt voor een aangename sfeer”
Voor Joshua Smits, te zien in het stuk This is not a love song, is het slopend en intens om zoveel voorstellingen te spelen. Gelukkig strooit het dankbare publiek met liefde, wat zorgt voor een ongelooflijke beleving. Overal waar je in Oostende komt, gaat het over het festival. Een heerlijke periode met een heerlijke sfeer.
“De mooie locatie laat toe om te experimenteren met de voorstelling”
De Sont of Mjoezik is een intense voorstelling. Maria Zandvliet is dan ook stiekem blij met een dagje uitblazen na dagen op een rij te spelen. Maar ook voor haar zijn het enthousiasme van het publiek, gecombineerd met de mooie locatie, een onvergetelijke ervaring op Theater Aan Zee.
"De vorm van collegialiteit onder de jonge makers is ongelooflijk"
Het is vet om hier te spelen, opent Max Keustermans die in alles na A. speelt. De leuke reacties van het publiek zijn meer dan oprecht, wat het o zo mooi maakt. Dit locatietheater maakt het wel uitdagend om het aan te passen aan de nieuwe plaats, maar door creatief om te springen met materiaal en ruimte, lukt het om diezelfde materialen en ruimtes heruit te vinden.
De andere jonge makers die niet op Café Koer te vinden waren, genoten waarschijnlijk van wat verpozing op het strand of een ijsje op de dijk. Het is ze gegund! Bekijk zeker de website voor het verdere programma van Jong Werk.
Nomadics: praktische info
Voor de voorstelling Nomadics begint, word je uitgenodigd voor een stevige wandeltocht met de dansers. De wandeling begint om 16:30 aan het pleintje voor de poort van Atlantikwall. BELANGRIJK! schrijf je in voor de wandeling voor 7 augustus 9:00 door een mail te sturen naar tickets@theateraanzee.be. Alle info vind je hier.
LOïS brengt intieme set tijdens Jong Muziek
De combinatie van Loïs Andrews' betoverende stem, de muzikale begeleiding van Jasper Itturospe, en de majestueuze setting, maakte van LOïS een onvergetelijke ervaring. Beluister hier een nummer of lees hier wat Knack Focus schreef, of combineet het gewoon.
Twee generaties TAZ-gangers
Neem me mee, over golven en generaties. Met dit thema neemt TAZ#2024 je dit jaar mee langs bloedlijnen en liefdeslijnen, over verhalen heen. Dat doen we vandaag door ons licht te laten schijnen op Matilde Willemyns (25 jaar) en Karlien Colruyt (57). Moeder en dochter komen al twaalf jaar onafgebroken samen naar Oostende om te genieten van prachtig theater, maar vooral, van elkaar. En dat in de stad waar ze verliefd op werden.
Bij Karlien ontstond de liefde voor Oostende 31 jaar geleden door een magische gebeurtenis. Voor de bevalling van haar oudste zoon week ze uit naar Oostende, waar de parel aan de kust een andere betekenis kreeg. Vier bevallingen en vele bezoeken aan de kuststad later leidden ertoe dat het gezin Oostende opzocht als thuishaven. Wanneer ze ook nog eens per toeval Theater Aan Zee ontdekten in de mooie zomer van 2012, waren ze er niet meer weg te slaan.
De toen 15-jarige Matilde ging vrijwilligen op Café Koer, Karlien gebruikte het excuus om er met haar vriendinnen rond te hangen. Maar waar dat vroeger vooral Karlien en haar vriendinnen waren, geniet Matilde nu meer van het obligate napraten op Café Koer. Samen verdwalen in de vele wonderbaarlijke initiatieven die er te bezichtigen waren rond het Leopoldpark, heeft plaatsgemaakt voor samen memorabele theatervoorstellingen beleven. Het antwoord op de vraag welke voorstelling hen in al die jaren het meest is bijgebleven, was eensluidend: Misschien Marieke van Lieve Blancquaert.
Twaalf edities later lopen ze hier dus nog steeds rond. De sfeer, het geconcentreerde aanbod aan kwalitatieve theaterstukken en hun groeiend sociaal leven in Oostende zorgen voor een wederkerend jaarlijkse gebeuren. Theater Aan Zee is meer dan theater. Het is een ontmoetingsplek over generaties heen. Het neemt je mee op onbewandelde paden.
// Lees mee door de ogen van drie generaties. Van jong naar oud: Alix, Sieber en Herman schrijven elk om de beurt een brief, naar ons, naar elkaar, naar jullie. Over vroeger, nu en later, telkens gelinkt aan een of meerdere locaties. Vandaag op het menu: Sieber die handig gebruik maakte van de zeelucht om een nieuwe brief te schrijven. Hij neemt ons mee naar verschillende universa. \\
Brieventaz,
Ik zou graag een stukje schrijven over het heden vanuit een gestapeld hokje op de dijk met zicht op de zee en de golven in mijn oren. Alle clichés zijn waar. Schrijven aan zee werkt beter. Het dichtst kom ik bij die ervaring met zeegeluiden vanop een muziekplatform in mijn koptelefoon met mijn voetjes op het linoleum van het tijdelijke internaat. Tijdelijk voor de festivalmedewerker, dagelijks voor de student als de vakantie weer voorbij is. Ik klaag niet. De zee in je oren vanop eender welke locatie is even helend. Ik sluit mijn ogen en waan me op eender welke plaats aan zee. De einder geprojecteerd op de binnenkant van mijn oogleden. Mijn voetzolen schuiven op het ver verdwaald binnengewaaide zand. Een locatie kan zoveel zijn, maar het geloof dat je ergens anders bent ook. Dat is de sterkte van theater. Alix, ik ben blij als ik me het theaterstuk herinner met de setting waar het zich afspeelde, maar de geografische locatie niet meer weet. Hoewel ik Oostende niet kan vergeten als geheel. Er blijven locaties die ik niet ken. Door het festival vergeet ik aan zee te zijn en toch ben ik op wandelafstand van het strand. Zo dicht en toch zo ver weg. Hoe je ogen worden geleid door wat we willen zien. Ik weet dat de zee er is, ik kijk niet, ik denk eraan, ik ruik ze.
In de voorstelling lightparticles inc. van Gilles Pollak word je geleid door de kracht van licht en duisternis. Wat de maker wil dat we zien, zien we. Ik ga mee in het verhaal en vergeet helemaal op welke buitengewone locatie ik ben. De Peperbusse, een losgetrokken toren zonder schip. Net door die ervaring zal ik het dan weer niet vergeten. Of een voorstelling van De Miskenden in een turnzaal. Een woonkamer in een turnzaal, een universum in een ander universum. Heel verschillend en toch één. Het festival opgeslorpt in een stad. Dat is het ook. Jaren werd de stad gekleurd door opvallend gele bewegwijzering die je er op wees hoe groot dit festival was. Nu is het anders, digitaler. Soms onzichtbaar. Het is er wel. Zoals een nieuwsbrief tussen de nieuwsbrieven in je mailbox. Wel heel zichtbaar is de wondere wereld van Café Koer, waar ook Herman zijn thuis heeft gevonden. Zoals velen.
Café Koer is een ontmoetingsplek. Het woord zegt alles. Ontmoeten is zowel nieuw als oud, er staat geen leeftijd op en is altijd zichtbaar. Het is een locatie die dankzij de aanwezigheid van natuur dat extraatje is. Dat koekje dat je er krijgt bij je koffie, het gembersnoepje bij je mocktail. Het is zo zichtbaar door ieders aanwezigheid, alle generaties, zoveel verschillende verhalen, zoveel gezichten. Hoewel ik namen vergeet, onthoud ik de gezichten. Ik heb jullie gezien Alix en Herman.
Beeldschoon
