Dagklap 10: Laat de laatste dagen van TAZ#2025 tellen
Deze trip bereikt ondertussen een transcendent niveau. Wie de voorbije tien dagen vanop de maan naar het Westelijk Halfrond tuurde, zag ongetwijfeld een gouden waas boven Oostende gloeien. De harten van iedereen op Theater aan Zee hebben de stad doen trillen – en wie goed luistert, hoort nog steeds de hartslagen in hetzelfde ritme kloppen.
We vinden nauwelijks woorden voor wat hier aan het gebeuren is. We weten ergens zonder al te veel toe te geven dat de culturele vloedgolf zich ooit terug de zee in zal laten trekken. Het lijkt misschien wel de voorlaatste dag maar laten we nu vooral niet – na alles wat we van Jean-Paul Van Bendegem en zijn perspectieven op tijd hebben geleerd – gaan doen alsof een dag is opgedeeld in 24 uren. We gaan nog niet mijmeren over al het moois dat al was. Neen, we gaan vooral nog eens voluit. Nu kan het nog. De zotste culturele climaxen liggen nog voor ons.
De laatste dag waait binnen
Langzaam maar zeker zetten de laatste dagen van TAZ#2025 voet aan wal. Voor we definitief afscheid nemen van TAZ#2025, blikken we graag vooruit op een slotdag die nog één keer volstroomt met betekenisvolle woorden, muziek en veel verwondering.
SOS Gaza - KAAP
Wij zwijgen niet. Met J’accuse om 14u kaart SOS Gaza het oorverdovende stilzwijgen van onze overheden aan tegenover het onrecht in Palestina. Voor wie wil kan om 16u zelf het woord nemen bij Woorden voor Gaza. Daarna om 17u kan je aansluiten bij Vliegeren voor Gaza aan KAAP: we lezen het gedicht If I die van Palestijns dichter Refaat Alareer in drie talen en laten samen onze vliegers en vlaggen wapperen in solidariteit.
Ode aan de Verwondering - Kursaal
In 2021 cureerde Caroline Pauwels, toen rector van de VUB, Theater Aan Zee. Kort daarna overleed ze, maar haar nalatenschap leeft voort in haar prachtige boek Ode aan de Verwondering — een pleidooi om je zintuigen open te stellen en verwondering toe te laten. In deze voorstelling brengt actrice An Miller haar woorden tot leven, gedragen door muziek die haar nauw aan het hart lag. Ode aan de Verwondering is een teder eerbetoon aan een vrouw die het kijken, denken en voelen telkens iets groter maakte. Na de voorstelling wordt ook de eerste Caroline Pauwels Beurs voor Verwondering uitgereikt, voor projecten die podiumkunsten en wetenschap verbinden.
Johannes slaat het uur - Nieuwstraat 23, gratis
Elk uur, van 10u ’s ochtends tot 22u ’s avonds, weerklinkt de stem van Johannes Verschaeve vanuit een etalage in de Nieuwstraat. Drie liedjes per keer: twee gloednieuw, één vertrouwd, waarmee hij een melancholische brug slaat tussen theater en Belpop.
Laat de laatste dagen tellen!
Joke Hermsen moet afhaken wegens ziekte. Paul Verhaege neemt haar plek in.
ALERT! Wegens medische redenen zal Joke Hermsen moeten afhaken voor haar lezing Tijd Is Hoop. Ze zal worden vervangen door Paul Verhaege, die het zal hebben over zijn boek Wijsheid.
Indien je al tickets gekocht had voor dit evenement, dan blijven deze geldig. Alle tickets die nu aangekocht worden, zullen dus zijn voor de lezing van Paul Verhaege over zijn boek Wijsheid.
Bekijk het evenement HIER.
Met Charel Fabry terug in de tijd
Het pronkstuk van Café Koer, dobberend op de vijver van het Leopoldpark, mag deze laatste festivaldagen nog eens extra in de schijnwerpers komen. Nieuwsgierig naar wat er binnen gebeurt? Stap binnen in het kunstwerk Ondersteboven van Kamiel Fabry en ontmoet fotograaf Charel Fabry, die met zijn camera geen vluchtige digitale kiekjes maakt, maar gevoelige en rauwe zwart-witportretten op glas- of ijzerplaat.
Een ontmoeting met Charel is een sprong terug in de tijd: de installatie wordt een teletijdmachine waarin het maken van een foto opnieuw als een artistiek en bijna ceremonieel moment voelt. Het resultaat? Een beeld dat blijft – tastbaar en uniek. Mis deze laatste kans niet om zelf plaats te nemen voor zijn lens.
Van 11u tot 18u, op reservatie.
Binnenwaaiers
Met De Binnenwaaiers brengt TAZ kinderen en jongeren van 6 tot 14 jaar niet alleen als publiek, maar als actieve spelers in het festival. Ze stappen op een toegankelijke manier binnen en groeien uit tot trotse cultuurambassadeurs in hun eigen leefomgeving.
Door middel van workshops ontdekken ze hun eigen stem en passie binnen het brede creatieve aanbod van TAZ. Zo nemen ze deel aan diverse workshops waarbij ze het festival op een unieke manier beleven: ze wonen een muziekrepetitie bij in het Entrepot in Brugge, verkennen samen het plezier van koken tijdens een smaakworkshop, krijgen een exclusief kijkje achter de schermen bij De Grote Post, leren de kneepjes van het DJ-vak en maken zelfs hun eigen promofilm.
Een laagdrempelige én speelse manier om het festival écht te beleven!
Pluk heeft een plek op TAZ
Een plek, een plek… waar is de plek voor Pluk? Het is de openingszin van het lied dat de film Pluk van de Petteflet inleidt. Mijn lievelingsfilm als kind, gebaseerd op het gelijknamige kinderboek van Annie M.G. Schmidt, wat niet verrassend ook mijn favoriete boek was als kind.
Sinds anderhalf jaar ben ik opnieuw volledig gefascineerd door deze koortsdroom die Annie M.G. Schmidt in 1971 aan de wereld schonk. Zaza de kakkerlak, Meneer Pen, de Majoor, de Krullevaar, de Heen-en-weerwolf, Langhors… ze krioelen dagelijks rond in mijn hoofd. Als we samen eens een terrasje zullen doen, zal het maar weinig voorkomen dat Pluk niet één keer intrede doet in de gesprekken.
Gisteren vond ik het boek terug, bijna perfect bewaard, in de Tijdloze kast van Femke, lid van TAZ-Youth, boven op de berg in de WonderWaai. Mijn geluk kon niet op. Maar voor wat, hoort wat: Femke is daar streng in. Om iets uit de kast te mogen halen, moet je uiteraard ook iets terugleggen. En ik stond daar… met lege handen, starend naar dat boek.
Maar geluk stond aan mijn zijde! Mijn favoriete collega Kato kwam langs met Ferdinand, een knuffel in de vorm van een roze dromedaris die ze ooit gewonnen had op de kermis. Het perfecte ruilobject.
En nu… nu heeft Pluk een plek.
Een plek bij mij.
// WE GEVEN DE TIJD is een tijd- en zingevende TAZ-estafette.
Tien dagen lang beantwoordt elke dag één TAZ-ganger een vraag over tijdsbeleving voor, na of tijdens een TAZ-moment.
De eerste vraag komt van ons, daarna vult elke TAZant het ontwikkelde antwoord aan met een nieuwe vraag voor de volgende.
WE GEVEN DE TIJD aan Anke, een meisje van de zee dat misschien wel de meeste shows van TAZ heeft gezien van alle TAZ-gangers ooit! Ze beantwoorde de vraag van Emiel die perfect bij haar profiel past: ‘Stel je voor, over enkele jaren is de laatste editie van Theater aan Zee aangebroken, hoe ziet jouw laatste, en allerbeste editie van TAZ eruit?’
Mijn allerlaatste editie van TAZ? Slik. Ik mag er niet aan denken … maar bon, voor dit rubriekje wil ik daar uiteraard wél eens over nadenken. En dat die allerlaatste editie dan ook meteen de allerbeste mag zijn?! Lucky me!
Als inwoner van Oostende was ik als 24-jarige al aanwezig op de allereerste editie van Theater Aan Zee. Ik ging in die tijd sporadisch eens naar een voorstelling in De Illusie of Theater Malpertuis maar nooit eerder naar een theaterfestival met voorstellingen op originele locaties. Ik was meteen verkocht! Ik pikte een paar voorstellingen mee en genoot ’s avonds van het samenzijn in festivalcafé Lafayette, want er was toen helemaal nog geen sprake van Café Koer. Ik heb Theater Aan Zee vanop de eerste rij zien groeien en groeien …
Theater Aan Zee is voor mij jarenlang voornamelijk het Familiepark geweest. Eerst ging ik met de kinderen van vrienden naar voorstellingen kijken, later met mijn eigen kinderen. Uren heb ik met hen op de tribune gezeten en in het Leopoldpark genoten van wat het Familiepark te bieden had. Niets dan mooie herinneringen!
De voorbije 12 jaar gaan mijn theatermaatje en ik elke dag naar minstens één voorstelling kijken. We kiezen zowel voor werk van bekende gezelschappen als voor jong theater, circus en familievoorstellingen en af en toe sluiten we de dag af op Café Koer.
Ik zou het bijzonder fijn vinden mocht ik op de allerlaatste én allerbeste editie van TAZ een groot aantal voorstellingen waar ik de voorbije 28 jaar van genoot terug kunnen zien. Ik zag zoveel geweldige, verrassende, verfrissende en beklijvende voorstellingen passeren dat het moeilijk kiezen is.
De dag mag voor mij beginnen met een voorstelling van Ridder Marc en Ridder Jan in het Leopoldpark. Ik zou dat graag opnieuw beleven met mijn kinderen (15 en 20 ondertussen) en hen nog eens vol verwondering en met een open blik zien genieten van een voorstelling.
Vervolgens ga ik elke middag met de kinderen naar een bijzondere locatie in de stad waar Studio Orka telkens een van hun vele fantastische voorstellingen herneemt!
’s Avonds ga ik met mijn theatermaatje op stap. We herbekijken alle voorstellingen waar we destijds zo van onder de indruk waren en uiten onze waardering steeds met een staande ovatie …
Als het doek valt en de allerlaatste en allerbeste editie van Theater Aan Zee is voorbij, blik ik als een tevreden mens terug op alles wat het Theater Aan Zee mij heeft bijgebracht en voor mij betekende.
De vraag van morgen, de laatste in een lange reeks van regelrechte conversatie kunst is een mysterie, zo ook de correspondent: die is zelfs nog mysterieuzer. Het wordt wel echt de moeite, lees het enkel hier.
Tot dan!
Beeld(je)schoon
