Dagklap 7: Bemin en blijf droog!

Hoewel de regengoden ons soms wat stokken in de wielen steken, razen we verder door het festival. Dag 7 ondertussen en ons enthousiasme wordt alleen maar groter, want wat voor moois staat er nog op het programma. Neem je tijd en lees rustig voort, of bekijk het programma. Maar bovenal: bemin en blijf droog!

Na een dagje rust is het weer aan het jong geweld. Frisse, net afgestudeerde theatermakers presenteren acht voorstellingen die je moet gezien hebben. Once Upon a Time was er boenk op, F A G G O T S was van een andere planeet. Of duik mee in een van de meest persoonlijke voorstellingen ZONDERZEEËR. Maar er is veel meer! Je zal er nog ongetwijfeld nog van horen. Zoals hieronder:

Once upon a time – Febe Coysman: Er was eens een filmische voorstelling over gebroken dromen, verlangens en spijt, met een stevige dosis rock & roll.

È vero è vero è vero - Ika Schwander: De jammerlijke tijdloosheid van seksueel geweld, en de pijn en het verzet die hiermee gepaard gaan, vormen het intieme thema van deze voorstelling. Meer dan de moeite waard. È vero!

BUG – Max Colonne & Alicia Andries: Ze omschrijven het zelf als Kafka in een nieuw jasje. Een 'Bug' schudt de normen en waarden bij Gregors familie volledig door elkaar, waardoor ze gedwongen worden het leven via een andere lens te bekijken.

Dit is anders – Maria Feenstra: Over gemis, ouderschap en de gevangenis. Kom en laat je meeslepen naar een ruimte voor dat wat wordt weggeschoven.

SHAME ON US - Rebecca de Toro-Garland Garcia: Vertrouwen in jezelf is nodig om jezelf kwetsbaar op te stellen. Rebecca weet te verrassen met dans als vorm van protest en emancipatie.

ZONDERZEEËR – Sander Deckx: ZONDERZEEËR hoort thuis op TAZ. De blik van de Ander als rode draad doorheen een mensenleven. Kijk maar hoor, het mag!

F A G G O T S – Tibau Beirnaert: In deze fictieve solovoorstelling buigt Tibau zich over de vraag hoe de wereld er zou uitzien als enkel de faggots overblijven.

Het Nijlpaard – Felix Maesschalk: Herkenbaar, over familie, over mensen van vlees en bloed. Langs de andere kant toch prikkelend en openbarend. Het Nijlpaard bevat het allemaal

Luid aangeprezen: de Stiltekamer

Buiten krijsen de meeuwen, blaffen de teckels van de tetterende dames en toetert een BMW naar een vloekende voetganger. Boem paukeslag, de klank van de stad maakt de ziel amoureus. En overbelast.
De wind waait ons De Grote Post binnen, met één stoot naar de derde verdieping. In de Stiltekamer van BlinkOut vzw geen gevogelte, honden of verkeer, maar een tiental stoelen, zachte lichtinval en enkele stedelingen op zoek naar een remedie tegen gescheurde trommelvliezen. Wij betraden de kamer en luisterden alvast naar wat reacties.

Goeiemorgen, het verbod op lawaai kan u wel bekoren?
"…"

Aha, en in de Stiltekamer kunt u daar een oplossing voor vinden?
"…"

Echt waar, en dat werkt? Dus naast een dürüm met looksaus gewoon wat stilte?
"…"

Iets om te onthouden! 

Een andere bezoeker, Sam, had even genoeg van dat theater:
"…"

Maar waarom komt u dan naar TAZ?
"..."

Oh ja, op die manier. Dat is een heel goeie reden!

Georges is dan weer herstellende van een pijnlijke ooroperatie.
“…”

En de druppeltjes volstaan niet?
“...”

Oké, en volgens de arts is dit beter dan een kuuroord in Zwitserland?
“...”

Fijn dat te horen, dat is natuurlijk de beste reclame die we ons kunnen indenken. Tot hoors!

Tussen Nina Simone, Janis Joplin en Amy Winehouse

Frank Zappa zei Love is not music, music is the best, maar daar is Lucy Evens het duidelijk niet mee eens: love=music music=you staat op haar VI.BE pagina. En ook dat ze van Gent is. Kapinga Gysel zag haar daar aan het werk en koos haar meteen als gast voor de TAZ Band.
Kapinga: "Ik vond haar stem fantastisch, iets tussen Nina Simone, Janis Joplin en Amy Winehouse. Alleen al die stem dwong mij om te blijven luisteren en aan haar lippen te hangen."

En over mooie stemmen weet Kapinga alles! Dus, Lucy?
Lucy: "Dat zijn mijn idolen, vooral Amy Winehouse. Toen ik vijf jaar geleden ben beginnen zingen, ben ik ook met interesse naar muziek beginnen luisteren en zo ben ik van artiesten van de sixties beginnen houden: Bob Dylan, Jimi Hendrix, Janis Joplin. Ik hou van de echtheid van die oude muziek."

Lucy is dus nog piep als zangeres. Ze is met haar 22 lentes zelfs piep tout court, maar ze speelt al wel bijna haar hele jonge leven muziek.
Lucy: "Sinds mijn zesde speel ik harp. Ik heb dat instrument geleerd aan de muziekschool in Gent. Gitaar heb ik mezelf aangeleerd. Een harp is ook een snaarinstrument, zo heb ik mijn vingers getraind en was het makkelijker om naar gitaar over te stappen. Op mijn concerten begeleid ik mezelf aan de gitaar, maar met de TAZ Band ga ik alleen maar zingen.

Tekst en interview door Zjakki Willems

De TAZ Band met Lucy Evens, dinsdag 1 augustus op Café Koer. Beluister hier een fragment.

In dit stukje dagklap ga ik, Sieber, dagelijks in gesprek met één of meerdere personen die verbonden zijn met het festival en zoek ik naar raaklijnen. Wat raakt je? Wat bemin je? Of waar betoog je voor?

Zandkorrels raken mijn voeten en zoeken de warmte tussen mijn tenen. Ik wandel met mijn schoenen in de hand over het uitgestrekte zandtapijt dat de zee met Oostende verbindt. De ondergaande zon prikkelt net voor het slapengaan een traanzakje in mijn oog. “Durf je vallen?” staat te lezen op een bordje in het zand. Ik wankel op het zand en stoot op een aangespoelde fles. Verwonderd bekijk ik de opgerolde brief, er valt niets te lezen. De brief vraagt om geschreven te worden aan een onbekende. Het is één van de acties gecreëerd door TAZ Youth, de jongerenraad van het festival. Een groep van meer dan 20 jongeren tussen 18 en 25 jaar grepen de kans om hun ding te doen. Zo ontstaan artistieke interventies en feestjes, te volgen op de socials. Hoewel alle genders toegelaten zijn, word ik omsingeld door Flore, Maud, Justine, Lore en Eva. Ze luisteren en spreken gedreven. Het raakt hen dat je op TAZ makkelijk met een onbekende eenzelfde ervaring deelt. Dat gevoel, samen met onbekenden een theaterstuk beleven, is moeilijk te beschrijven. Daarom dat ik het enkel omschrijf. “Wat je niet kan uitspreken, kan je misschien wel tekenen”, vult Eva ook aan, die als tekenaar mensen probeert te raken. TAZ Youth, dat is verenigen met elkaar terwijl je zelf bepaalt wanneer. De vrijheid en het respect voor je eigen keuzes en de onzekerheid die daar vaak mee gepaard gaat, wordt in deze groep ondersteund. Dat raakt me. Het is een frisse wind die mijn trommelvlies streelt, een kippenvelmomentje. Samen wankelen in het losse zand. Vallen en weer opstaan. Het wordt een ritueel waarin ze elkaar en onbekenden aanzetten om door samenwerking die verdomde onzekerheid te overwinnen. Een kleine lichamelijke aanraking, een knuffel, het gevoel van papier in je vingers. Rakelings langs te ontdekken raakpunten. De TAZ Youth ervaart, groeit, leert, luistert, spreekt, beweegt, raakt, ontroert, raakt ontroerd, laat los, feest en geniet. Ik probeer ook een beetje TAZ Youth te zijn.

Wanneer ik wegga, drukken ze me dit op het hart: luister eens naar Future Feminism van Antony and the Johnsons.

Beeldschoon