Dagklap 7: Met de handen uit het haar en in de lucht!
Na een welverdiende adempauze voor Jong Werk ademt TAZ weer rustig verder. Niet met een hijg, maar met een langgerekte zucht — alsof het festival even op zijn rug lag te staren naar de wolken, en nu rechtop veert. Schouders los, blik vooruit, klaar voor dag 7.
“TAZ voelt als een vakantie met een missie, omringd door een warme familie die je aanmoedigt om jezelf en je werk heruit te vinden.”
Zoë Ceulebroeck van Twin Bill
“Ik speel in een kelder van een hotel, naast een speeltuin met krijsende kinderen. Op de achtergrond hoor je de kusttram, de meeuwen, de zee. In de zaal zitten jonge mensen, oude mensen en verassend oude mensen. Toch, is dit allemaal one big Belgian family.”
Armin Mola van I Love (and Hate), You Belgium
Jotka Bauwens staat weer paraat, klaar om Le temps d’une Farnoosh te begeleiden, met de handen uit het haar en in de lucht. TAZ dendert verder. Gisteren namen we afscheid van de jonge theatermakers bij (j)Ongezien, maar de vraag “Als je weggaat, kom je dan terug?” blijft hangen. Intussen liet Calya J. op Café Koer de lucht trillen: muziek die doet bewegen, ondanks de regen. En achter de schermen blijft het ritme stevig dankzij de vele vrijwilligers en fotografen die onvermoeibaar elke dag klaarstaan.
Vandaag verwelkomen we de zon én een frisse wind door het programma: Meet the Masters opent zijn openluchtcinema, The Soft Layer en Moving Skin maken hun entree. We zijn halfweg, maar dit voelt allesbehalve halverwege.
Le temps d'une Farnoosh
Het is februari dit jaar. De danseres trad binnen. Ze voelde zich veilig en knus bij de warme kleuren en de zachte kussens in het Perzisch paleisje van de muzikante die zich op haar beurt goed voelde bij de danseres. Ze ontmoetten elkaar. Ze praten… Het klikt. De muzikante neemt de danseres bij de hand en ze reizen samen meer dan 900 jaar terug in de tijd, naar het Perzië van de 11de eeuw, waar een homo universalis genaamd Omar Khayyam een bouwsteen van de Perzische cultuur ontwikkelt: literatuur. Hij zegt:
De dag die voorbij is, laat haar gaan
Om morgen die nog slaapt, wees niet ontdaan
Bouw geen kasteel op wat ooit was of zal zijn
Leef nu, wees vreugdevol en laat jouw leven niet vergaan.
De muzikante neemt de danseres mee naar haar geboorteland Iran. Het is 1980, ze staan in haar huisje. Ze heet Farnoosh, ze is een jong meisje in een miljoenenstad. Haar moeder zingt – zowel slaapliedjes als citaten van eeuwenoude poëten – en dat doet ze de hele dag door, zowel in de keuken als in de schuilkelder. De verhalen, de muziek en de literatuur vormen toen én vandaag de ingrediënten voor verzachtende zalf in moeilijke tijden.
Ze zijn terug op de zolderkamer, het Perzisch paleisje in Gent. Farnoosh sluit de ogen nadat danseres Jotka haar warm maakte voor Perzische woorden: “rust, rust, stilte, vrede, wind, zee, zee, licht, liefde, liefde, vriendschap”. Ze maken een dans: ze brengen de rust en stilte binnen en maken het zo mogelijk de buitenwereld te laten binnenstromen. Ze maken liefde en vriendschap en vliegen verder.
En zo werd het festivallied van Theater aan Zee geboren en dansen dagelijks heel veel mensen samen met Jotka op de muziek van Farnoosh, Pieter-Jan De Smet en Frederik Segers samen op de dijk aan de oostvleugel van het casino. Want samen dansen brengt rust en balans.
Beeldenmakers in beeld
TAZ is een explosie aan visuele elementen en tekens. Kleuren en beweging. Mensen, lachjes, dynamiek. En dat willen wij allemaal op beeld. Daarom willen we vandaag onze dankbaarheid uiten aan al onze beeldentrekkers, fotografen, videografen, landgrafen,...
Bedankt aan de leerlingen van het RICTS die ons festival zo mooi en kleurrijk op video zetten. Bedankt aan al onze fotografen die op vrijwillige basis ons festival doortsjolen met camera, lens en een enorm enthousiasme.
Koerkrabbel
In Café Koer spelen we Koerkrabbels! Bezoekers trekken een kaartje met daarop een typische TAZ-situatie en krijgen een paar minuten om die scène, zonder te veel woorden, op papier te zetten.
Vlot, spontaan en misschien heerlijk rommelig. De tekeningen worden gescand en verschijnen dagelijks hier als KoerKrabbels: flitsen van TAZ in lijnen en kleuren. Leuk!
"Breng de zon terug naar de Dagklap"
Olga, haar zoon (19) en dochter Anja (10) doen precies dat: ze tekenen de zon en muziek van Café Koer en laten wat warmte neerdalen op deze pagina.
Onverwacht gevonden
Café Koer herbergt op zijn tafels een resem aan achtergelaten schatten. Van theaterteksten die terloops vergeten zijn, een verdwaalde wesp op zoek naar een restje, een kind (hopelijk niet), regendruppels en flarden gesprek die tussen de glazen zijn blijven hangen.
Meet the Masters
Tijdens TAZ serveert Filmfestival Oostende vier avonden openluchtcinema — eerlijk entertainment onder het bladerdak van het Leopoldpark, nice!
Filmhistoricus Anke Brouwers geeft elke avond scherpzinnige context bij het werk van een iconische regisseur. Daarna schuift een Belgische maker of performer aan die een persoonlijke link heeft met het oeuvre. Verwacht geen lesje, wél een gesprek vol passie en visie.
En dan gebeurt waarvoor je gekomen bent: leun achterover voor een klassieker op groot scherm. Zomer, film, reflectie — recht in je gezicht en recht uit het hart. Gratis, maar beperkte plaatsen dus kom op tijd, neem een dekentje mee en geluidloze snacks! We bijten vanavond de spits af met Wim Opbrouck. De rest van de planning staat online. Enjoy!
// WE GEVEN DE TIJD is een tijd- en zingevende TAZ-estafette.
Tien dagen lang beantwoordt elke dag één TAZ-ganger een vraag over tijdsbeleving voor, na of tijdens een TAZ-moment.
De eerste vraag komt van ons, daarna vult elke TAZant het ontwikkelde antwoord aan met een nieuwe vraag voor de volgende.
WE GEVEN DE TIJD aan Gust, een TAZ-youth strijder van het artistieke team en organiseert dit jaar (J)ongezien en Dansemble. Hij kreeg de volgende vraag van de onverwoestbare golfbreker Jean Paul Van Bendegem, een klasse vraag met een klasse antwoord:
“Woody Allen schreef al dat eeuwigheid ongelofelijk lang duurt, vooral naar het einde toe. Maar vele mensen hopen op een eeuwig leven. Wat zouden de voordelen kunnen zijn van een leven dat voortgaat en voortgaat en …?” Een leven zonder einde. Het klinkt op papier als een koopje: oneindig veel tijd om alles te doen wat je ooit wilde, en dan nog wat. Ik geef toe, het idee heeft z’n charme. Ik zie mezelf al: eindelijk goed leren koken (en ik bedoel niet “spaghetti zonder klonters” goed, maar écht goed), meester worden in drie instrumenten, vijf talen vloeiend spreken, en misschien zelfs dat onbegrijpelijke oeuvre van Woody Allen ontleden tot in de laatste ironische zucht. En het stopt daar niet. Ik zou films maken, boeken schrijven, schilderen als een dolle en tussendoor ook nog de zin van het leven heruitvinden. Alle tijd van de wereld om te groeien, om te leren, om elke dag iets nieuws te worden. Een soort supermens met eindeloos veel pogingen.
Maar dan. Dan sluipt de twijfel binnen, als een kat die je melk ruikt.
Want wat maakt iets waardevol? Misschien net het feit dat het eindigt. Dat de bloem verwelkt. Dat we de zon graag zien omdat ze ook wel eens weg is. Stel je voor dat alles blijft duren. Dat elk hoogtepunt wordt opgevolgd door... tja, nog een hoogtepunt. Of net niet. Misschien gewoon veel tijd, als een eindeloze zondagmiddag waarop je nergens naartoe moet en alles plots zinloos begint te voelen. En is dat dan nog menselijk? Een mens krijgt bij geboorte twee dingen mee van moederlief: het leven én, onvermijdelijk, de dood. Twee voor de prijs van één. Zonder dat einde zouden we misschien ophouden mens te zijn. Worden we iets anders. Iets goddelijks. Maar als we één ding van de goden geleerd hebben - of toch van hun verhalen - dan is het dat zij ook niet bepaald bekendstaan om hun innerlijke rust of helder inzicht.
Nee, ik denk dat ons geluk zit in het streven, niet in het bezitten. In het zoeken, het proberen, het mislukken en het herbeginnen. In het verlangen naar die perfecte wereld, zonder ooit echt perfect te worden. Omdat perfectie, als je die al bereikt, vooral stil is. En saai. En stilstand, dat is dodelijk voor wie leeft. De mooiste auto is die in je hoofd, niet die op je oprit. En als je leeft zonder einde, wordt alles op den duur oud nieuws. Een stapel oude kranten waar je niet meer door geraakt, maar die blijft groeien. De kunst is net: genieten van wat komt, omdat het ook weer gaat. Laat me duidelijk zijn: ik spreek hier vanuit mijn eigen kleine hoofd. Niet over samenlevingen of wereldvrede, want daar moet wél aan gewerkt worden, zonder ophouden. Gelijkheid, rechtvaardigheid, samenhorigheid: daarvoor mogen we gerust naar de sterren blijven reiken.
Maar voor mezelf? Geef mij maar een leven met een houdbaarheidsdatum. Zodat ik écht kan proeven. Van de zon ’s morgens, de maan ’s avonds, mijn vrienden, mijn geliefden, de kat op de vensterbank en de regen tegen het raam. Geef mij maar een wereld die draait aan het juiste tempo. Niet te snel, niet te traag. Gewoon... juist.
En dat wens ik jou ook toe. Een leven dat eindig is, maar precies daarom van onschatbare waarde.
Als je de tijd kon buigen naar je wil, zou je teruggaan om iets te herbeleven of te veranderen, vooruit om te zien wat komt, of besluiten dat het heden alles is wat je nodig hebt?
Beeldschoon
