Dagklap 6: TAZ vaart verder!

“In feite bestaat de tijd niet.” Dus maken we er best niets tastbaars van. Of toch wel?
Het zou wél handig zijn om een tool te hebben die aangeeft dat de eerste helft van TAZ er al op zit.
Daarom: laten we samen even scheel kijken — met één oog op het verleden, en het andere op de toekomst.

Dit was TAZ tot nu toe: een vijfdaagse culturele ontlading waarin de symboliek van tijd tot leven kwam in dankbare omhelzingen tussen kunsten en publiek. Bezoekers flaneren door de WonderWaai, laten zich prikkelen door familie workshops rond de gigantische camera die de tijd weet vast te leggen zoals ooit tevoren. Het programma nam ons mee — van serene subtiliteit tot spectaculaire performances, en alles daartussenin. De dagen bouwden zich vastberaden op tot conversaties vol betekenis. In Café Koer, op straat of op een van onze vele bijzondere locaties werd (en wordt) tijd gedeeld. Samen. En dat blijven we doen.

De komende vijf dagen nodigt TAZ je uit om nóg dieper in het festival te duiken.
Verwacht nog meer schoonheid en inspiratie. Meer performance. Meer interactie.
De WonderWaai blijft bruisen van gratis familietheater en acrobatiek — de kleine momenten van magie blijven groots.
Kortom: tijd is geen rijmpje, maar een constante ontmoeting met het nieuwe. Met licht, met klanken, verhalen en verbinding.

Virtueel globetrotten met Lotte Lola Vermeer 

Schrijver, scenarist en theatermaker Lotte Lola Vermeer reist in Buiten bereik de wereld rond vanuit de fysieke begrenzingen van een kamer – en neemt je mee. We spraken met haar over deze bijzondere onderneming die ze deze middag en avond voor je toelicht:

“Ik neem mensen mee in de krochten van het internet én daarbuiten. Een reis en voorstelling die vooroordelen ontkracht en ervoor zorgt dat je daarna je deur open zet voor het onbekende, de verwondering,” vertelt Lotte Lola over haar werk.

Die reis bleef niet alleen virtueel: nadat ze ontdekte dat Google Streetview op willekeurige plekken abrupt stopt, trok ze zelf naar de digitale grenzen van Rusland, op zoek naar wat online onvindbaar is. Daar ontmoette ze mensen die haar inzichten gaven over geluk, vooroordelen en wat de Russische ziel nu eigenlijk is.

Op de vraag wat ze hoopt dat toeschouwers meenemen als ze buiten wandelen, antwoordt ze: “Het effect lijkt me doorgaans dat mensen geprikkeld zijn om zelf nog eens te gaan reizen via Streetview.”

Wil je zelf op ontdekking gaan? Vandaag staan de laatste voorstellingen gepland om 16u en 20u30. Er zijn nog enkele tickets beschikbaar — grijp je kans!

Wat blijft hangen?

Elke dag schuiven de recensenten van Pzazz aan in de zalen, scherp en met een hart voor theater. Wat ontroert, verbaast of doet de tijd vergeten? Ze schrijven het op, vers van de première. Lees hieronder wat zij beleefden bij enkele voorstellingen die nog plek hebben.

“Waar je bij Ceulebroeck langzaamaan grip krijgt op de metaforische moeder, laat Tcheke je achter met vragen over haar Madonna. Op zich is dat niet erg. Het doet enkel verlangen naar meer.” 
Lotte Ogiers bij Twinbill: Gabyken & De Madonna - LEES HET ARTIKEL

“Dit wilde spektakel had nog wel even mogen doorgaan. […] Ze trekken gekke bekken, maken zichzelf belachelijk als karikaturen van losgeslagen jeugd, inclusief een ‘choreografie’ van seksuele standjes. […] Het mocht allemaal wat langer duren, al is het niet zeker of ze dit tempo langer dan een halfuur hadden kunnen volhouden.”
Klaas Tindemans bij DEBUUT. - LEES HET ARTIKEL

“[…] de luchthartige manier waarop Van Ransbeeck zich door de miserie kwettert is best leuk. Veel leuker dan het leven zelf.”
Pieter T’Jonck bij PerDju (8+) - LEES HET ARTIKEL

“The Soft Layer is theater pur sang: het representeert met de middelen die voorhanden zijn een heel andere wereld.”
Elie Agniel bij The Soft Layer - LEES HET ARTIKEL

“We luisteren niet gewoon naar klanken, we zitten in hun bad: een onderdompeling die met kijken nooit kan op dezelfde manier.”
Wouter Hillaert bij er is geen ritme, er is regen - LEES HET ARTIKEL

Koerkrabbel

In Café Koer spelen we Koerkrabbels! Bezoekers trekken een kaartje met daarop een typische TAZ-situatie en krijgen een paar minuten om die scène, zonder te veel woorden, op papier te zetten.

Vlot, spontaan en misschien heerlijk rommelig. De tekeningen worden gescand en verschijnen dagelijks hier als KoerKrabbels: flitsen van TAZ in lijnen en kleuren. Leuk!

"Impressie van de WonderWaai"

Hoewel de zon zich niet van haar zekerste kant liet zien, vulde Café Koer zich gisteren met een gezellige drukte. We kwamen er Maarten (32) met Tristan (9) en Alia (7) tegen, die elk hun eigen momentopname van de WonderWaai vastlegden op papier.

Love, fight, hug. Repeat

Laat het een les wezen voor iedereen met broederliefde: wanneer je moeder sterft, spreek dan af op een verlaten maar mooie plek om de verkoop van haar auto te regelen. Neem wat pinten mee, je eigenzinnig karakter, sigaretten, en alle mogelijke perspectieven. De rest is puur kijkgenot.

Het is de perfecte manier om elkaar opnieuw te vinden na een periode van uiteendrijving. Herkenbaar voor heel wat broers — en voor iedereen die er ooit stilletjes op zat te kijken. Want wat Parkplatz doet, is kloppen. Binnen het moment, in het spel, in de uitwerking. Deze voorstelling van en zonder Johan Heldenbergh en zijn team is tot op het bot uitgepuurd.

Titus De Voogdt en Robrecht Vanden Thoren spelen twee volwassen jongens die op een verlaten parkeerplaats de tijd nemen om elkaar uit te dagen en vast te pakken. Ze roepen, vechten, dansen, achtervolgen, maken brokken, lijmen weer aan, draaien het plot om en blijven daarbij altijd geloofwaardig — pijnlijk, grappig, ontroerend.

Proficiat aan alles wat deze voorstelling is: ‘t is zo normaal, en toch zo geniaal.

- Emiel

(J)ongezien, Ongezien

(J)ongezien van TAZ Youth speelde al twee dagen op rij op de tribune in de WonderWaai en daar komt vanavond (19u30) nog een derde en laatste keer bij. Ongezien gezellig. Ongezien prettig. Zelfs als de regen even voorbij wou komen waaien.Tijd om eens onder de loep te nemen wat dat jong geweld daar ver en diep in de WonderWaai op poten heeft gezet.

Met Jayne en Charlie kwam een koppel van bejaarde leeftijd voorbij in een zoektocht naar hoe polygamie juist werkt binnen een lange relatie. Met ‘Pacman pak me dan (als je me pakken kan)’ kregen we op dag twee dan weer een ode aan de werkelijkheid. Vanavond passeren Nadia en Vania met een voorstelling speciaal gemaakt voor (J)ongezien over vissen kweken en daten in deze wereld en Aksel vertoont een stuk gebasseerd op de Brusselse noordwijk. Waag je vanavond dus diep tot in de WonderWaai en kom dat zien!

// WE GEVEN DE TIJD is een tijd- en zingevende TAZ-estafette.

Tien dagen lang beantwoordt elke dag één TAZ-ganger een vraag over tijdsbeleving voor, na of tijdens een TAZ-moment.

De eerste vraag komt van ons, daarna vult elke TAZant het ontwikkelde antwoord aan met een nieuwe vraag voor de volgende.

Onze eigen golfbreker Jean-Paul Van Bendegem beantwoordt de volgende vraag van Herman: ‘Zit de dood al soms in je huidige tijdsbesef verweven? Ga je sneller of juist trager en intensiever leven daardoor?’

Een besef van de dood kan verschillende dingen betekenen. Zo kan de dood staan voor het besef van de eindigheid van het leven, waarbij dood dan staat voor het ophouden van het leven. Maar de dood kan ook staan voor het dood-zijn, het er-niet-meer-zijn en dat voor altijd. Het probleem met de tweede interpretatie is dat wij er ons geen voorstelling kunnen van maken. Want zodra je je probeert in te beelden wat het is om er niet meer te zijn en je zou een beeld vinden dan ben jij het die aan het kijken is naar dat beeld en dus ben je toch aanwezig. (Dit is analoog aan het bijwonen van de eigen begrafenis of crematie.) Het eerste is, denk ik, waar het echt om draait. Zal het omgaan met die eindigheid een effect hebben op hoe je in het leven staat? Heel zeker. Is dat niet waarover het gaat als iemand ons te vroeg verlaat en we zeggen dat het effectief veel te vroeg is maar dat zij wel heeft geleefd voor twee. Deze gedachte lijkt een soort van wetmatigheid uit te drukken. De duur van een leven is omgekeerd evenredig met de intensiteit (of kwaliteit) ervan of, pseudo-mathematisch uitgedrukt, I(ntensiteit) x t = constant of, nog korter, I x t = c. (Neem dit niet te ernstig en lees het eerder als een poëtische uitdrukkingswijze.) Als algemene benadering kan dit misschien voldoen maar niet als we de details beginnen in te vullen. Want wat bedoelen we met, om de algemenere term te gebruiken, levenskwaliteit, waarvan intensiteit een onderdeel is? Er is geen enkele noodzakelijke reden om levenskwaliteit terug te brengen tot levenskwantiteit, zeg maar tot tellen en meten. Kort en krachtig leven betekent dan zo veel mogelijk dingen gedaan hebben in jouw leven, zo veel mogelijke plaatsen bezocht hebben, zo veel mogelijke relatievormen uitgeprobeerd hebben, zo veel mogelijk …

Zo benaderd, is het leven van een kluizenaar, teruggetrokken in zijn grot, met een dagelijkse monotone routine, van de laagste kwaliteit denkbaar. Maar zo is dat toch niet? Kan de kluizenaar geen intenser leven hebben dan een globetrotter? De laatste reist rond in de reële wereld, terwijl de eerste een veel grotere wereld exploreert, namelijk die van de verbeelding. Als we het erover eens kunnen zijn dat er vele, vele mogelijkheden zijn om een kwaliteitsvol, intens leven in te vullen, kunnen we de vraag openlaten en vooral genieten van die veelheid. Want, is het niet zo dat de globetrotter de bergtop wil bereiken in de hoop dat de kluizenaar die daar verblijft de antwoorden heeft op al haar vragen? Interessant om over na te denken, maar niet de volgende vraag voor morgen.

Daar maakte Jean Paul Van Bendegem eerder al tijd voor en die vraag spelen we vandaag door aan Gust: Woody Allen schreef al dat eeuwigheid ongelofelijk lang duurt, vooral naar het einde toe. Maar vele mensen hopen op een eeuwig leven. Wat zouden de voordelen kunnen zijn van een leven dat voortgaat en voortgaat en …?

Beeldschoon