De TAZ Band swingt en danst als nooit tevoren. Elke avond transformeert Café Koer in een oase van sfeervolle muziek, een trip langs R'n'B, pop en Ghanese harpluit die tot ver buiten de grenzen van Café Koer reikt. Trek je dansschoenen aan en kom een van de volgende dagen, telkens om 18:30 met een gast, het talent van de muzikale genieën bewonderen. Bovendien geeft TAZ Youth ook elke avond een dansinitiatie na het optreden van de TAZ Band. Een tip voor vanavond, want dan is het tapdans. Voor wie het even vergeten is, ontdek hier wie Léa Kadian, Jérôme Pringiers en Dejan Banovic van de TAZ Band zijn.

Interview TAZ band

Wanneer op Café Koer de zon verdwijnt en het geroezemoes de deuntjes van de taz band heeft vervangen, nemen Léa Kadian, Jérôme Pringiers en Dejan Banovic plaats aan tafel. Voor het tweede jaar op rij vormt dit artistieke drietal samen de TAZ band en om deze feestelijke gebeurtenis te vieren maken ze graag tijd om ons te woord te staan.

Het zal geen verrassing zijn dat dit energieke drietal doordrongen is van het muzikale talent. Zo is Dejan, de drummer van de bende, afkomstig uit een familie waar muziek met de paplepel werd meegegeven - zijn vader is in een ver verleden zelf ook nog lid van de TAZ band geweest - en studeerden Léa en Jérôme op het Conservatorium. De een in Antwerpen, de ander in Gent.

Theater Aan Zee vormt voor het tweede jaar op rij de plek waar ze dat talent verder kunnen ontluiken. Maar waar er vorig jaar nog sprake was van een eerste-schooldag-stress, loopt het trio er dit jaar heel relaxed bij. “TAZ#2024 voelt aan als thuiskomen”, vertelt Jérôme die de zang en keys verzorgt op het podium. “Het is echt genieten en door het format krijgen we de tijd en ruimte om te experimenteren met verschillende genres, wel in een razendsnel tempo”.

Want snel gaat het zeker. ‘s Ochtends krijgen ze de voorkeuren van de gastartiest van die dag doorgestuurd, ‘s avonds staat er een spetterende performance op de planken die Café Koer net dat tikkeltje meer doet oplichten. Het is een race tegen de klok om de uiteenlopende artistieke voorkeuren te verweven tot een sprankelende symbiose van TAZ band en gast. Maar dit doen ze dan ook met verve.

De TAZ band mag dan misschien dezelfde zijn, hun muzikale palmares ziet er helemaal anders uit. Zo spelen Léa, de bassist, en Jérôme samen bij het Gentse multitalent Kunde, toert Dejan rond als drummer van DIKKE of mocht Jérôme met J. Bernardt de wei van Rock Werchter volspelen. Of dit door het platform van Theater Aan Zee komt, laten we in het midden. Wel staat vast dat het de moeite loont om de TAZ band eens met eigen ogen te zien schitteren. Elke dag om 18:30 op Café Koer.

Vers van de Pers

‘Rappende palingen en zebrakoeken: Theater aan Zee smakelijk ingezet’, ‘Als kemphanen tegenover elkaar’ of ‘De muziek van GERARD klinkt frisser dan zijn naam doet vermoeden’. Soms kunnen we het zelf niet beter verwoorden. Benieuwd naar wat was en indruk maakte? Bekijk dan hier enkele artikels die reeds verschenen.

“­Haribo kimchi is een even verfijnde als doorleefde voorstelling over leven in een land dat niet het jouwe is. Niet alleen liefde, ook melancholie gaat door de maag."

De Standaard snoof de sfeer op bij Haribo Kimchi, Het Ego en lightparticles inc.. LEES HET ARTIKEL

“De jonge makers die met AGE OF PANIC een licht krankzinnige voorstelling brengen, blijken met hun werk nog actueler dan de film waarop ze zich baseren. [...] We praten veel, maar vooral naast elkaar. AGE OF PANIC legt met veel humor maar onomwonden de vinger op deze maatschappelijke wonde.”

Het Nieuwsblad nam een kijkje bij Jong Werk. LEES HET ARTIKEL

“lightparticles inc. voelt vooral als een viering van de betoverende toolbox van het theater."

Etcetera liet het licht schijnen op lightparticles inc.. LEES HET ARTIKEL

"Het voelt alsof we samen een berg beklimmen."

De Krant van West-Vlaanderen ging op bezoek bij de familie Pinoy. LEES HET ARTIKEL

"Met dit klinkenarsenaal brengt Durnez gedeconstrueerde popliedjes die soms naar ambient neigen, dan weer naar clubmuziek."

Focus Knack ging luisteren naar GERARD. LEES HET ARTIKEL

De Welriekende Dreef

Of je nu zittend of staand het toilet gebruikt, wat je afkomst ook is, gaan moeten we allemaal. Het zou ons moeten verbinden en toch trekken we letterlijk onze neus op. Theater aan zee maakt deze dienstverlening gratis en dat vraagt om solidariteit. We willen niet betalen voor een proper toilet, zoals we niet voor een levering willen betalen bij een maaltijd of een postpakket en toch is het een medemens die van dit werk probeert te leven. Het is een taak die moet gebeuren in het gezamenlijke huishouden. Toiletpapier vervangt zichzelf niet, ongelukjes met spattend water gebeuren. Een toilet onbeheerd laten blijkt uit ervaring geen welriekend idee te zijn. Sociale controle is nodig om elkaar een proper toilet door te geven. Dus zet het festival vrijwillige vrijwilligers en medewerkers in om in shifts van twee uur deze rol te spelen. Er zijn nog openstaande shifts, dus vrijwilligers en medewerkers mogen zich aanmelden. Zoek geen reden om het niet te doen, wat er ook op je pasje of de titel van je naamkaartje staat. Het geeft voldoening te weten dat een gratis stoelgang iemand blij maakt. Dat lees je op de verloste gezichten bij het verlaten van de welriekende dreef. Meld je aan bij onthaal@theateraanzee.be

- Sieber Marly

// Lees mee door de ogen van drie generaties. Van jong naar oud: Alix, Sieber en Herman schrijven elk om de beurt een brief, naar ons, naar elkaar, naar jullie. Over vroeger, nu en later, telkens gelinkt aan een of meerdere locaties. Alix ontmoette na haar eerste brief dé ridder van de riddershow in 't echt! Benieuwd wie ze nu zal proberen te strikken. //

Brieventaz,

Daar was het antwoord dan van mijn medeschrijvers. Herman en Sieber bevestigen dat het helemaal oké is om die gevoelens te hebben, ook op mijn leeftijd. Dankjewel voor het antwoord. En hoewel ik graag nog verder zou willen ingaan op die nostalgie, moet ik terug naar het nu. Er werd mij gevraagd om deze brief te situeren in het heden. Het was niet moeilijk om een onderwerp te zoeken, want als ik denk aan het heden, komt Studio Orka direct in mijn gedachten. Ik kan me voorstellen dat u denkt dat deze brief niet over het heden gaat, aangezien ik het heb over een compagnie die recentelijk is gestopt. Dat klopt deels. Echter, dit jaar is er een bijzondere installatie op de vijver van Theater Aan Zee: Pas Fini. Deze installatie is ontworpen door Philippe Van de Velde, medeoprichter en scenograaf van Studio ORKA. Hierdoor heeft deze brief toch een directe link met het heden. Dit is dus het ideale moment om Orka nog eens onder de aandacht te brengen, want dat verdienen ze.

Mijn laatste voorstelling van Studio Orka vond plaats aan de Sint-Jozefkerk. De allerlaatste keer genieten van de compagnie in Oostende. Graag duik ik in die specifieke locatie en in het bijzonder Studio Orka, omdat zij ervoor hebben gezorgd dat ik nu op deze leeftijd een enorm grote liefhebber van theater ben geworden. Het mooie aan theater kijken in eigen stad, is dat je altijd een gevoel krijgt als je langs een bekende locatie loopt. Dit ervaar ik elke keer wanneer ik langs de Sint-Jozefkerk wandel. Hebben jullie dat ook Herman en Sieber? Een herinnering van een theaterstuk bij een bepaalde locatie? De voorstelling Pied de Poule die zich daar afspeelde, staat nog steeds helder op mijn netvlies gebrand. Elke keer als ik er langs loop, kan ik me die voorstelling weer levendig voor de geest halen, alsof ze op dat moment opnieuw wordt gespeeld. Dit toont aan dat, hoewel Studio Orka gestopt is, het toch nog verder leeft op bepaalde locaties. De plek waar het plaatsvond, kon niet beter. Het publiek, mooi geëtaleerd achter glas en een typisch Orka-decor zorgden voor vreemde blikken van voorbijgangers. Die blikken waren ook onvermijdelijk door de bizarre gebeurtenissen die ons letterlijk rond de oren vlogen. Ik gebruik het woord 'bizar' hier in de meest positieve betekenis van het woord.

Het is een leugen als ik zeg dat Pied de Poule de laatste voorstelling was die ik zag van Studio Orka. Mijn werkelijke laatste ervaring was met de voorstelling Warmoes. De allerlaatste keer Orka, in Gent. Er was een mogelijkheid om in schoonheid te eindigen in Oostende, maar ik kon het toch niet laten om voor de vierde keer naar Warmoes te gaan kijken. Mijn geliefde thuisstad en Studio Orka zijn de perfecte combinatie. Elke keer als ik mij realiseer dat ik nooit meer een voorstelling van hun zal kunnen zien, doet het pijn. Ik wil niet eindigen op een negatieve noot, dus zal ik mij vasthouden aan de positieve herinneringen die ik heb. Die leuke herinneringen borrelen weer een beetje op telkens ik een blik werp op Pas Fini.

Beeldschoon