Dagklap 4: Wonderbaarlijke WonderWaai
Alle kinderen zijn welkom in de WonderWaai
Een feestelijke WAAIKRAAL - een mensenketting - van in de zee tot in het park opende daarnet de WonderWaai, hét paradijs voor alle kinderen. Terwijl we de laatste heerlijke wafels verdelen, verbinden honderden mensen het zoute met het zoete water. Het startschot van acht dagen vertier en plezier voor de jongsten onder ons. Vanaf nu mag iedereen elke dag verdwalen in onze wondermooie ontmoetingsplek vol poppentheater, acrobatie, verhalen en kinderyoga. Droom weg, waai uit, speel of verveel je. Heb je de 100-meter-lange Sharona al gezien?
Quartiers d'O: een betoverend buurtfestival
Oostende bruist en leeft als nooit te voren, en niet enkel door TAZ. Drie dagen lang toveren TAZ, kleinverhaal, De Grote Post, Kaap, FMDO en Filmfestival Oostende de wijk Konterdam samen met hulp van de buurtbewoners om tot een cultureel volksfeest: Quartiers d’O. Terwijl de avondzon gisteren de wolken verdrong, trapte openluchtfilmvertoning van 'Zeevonk' Quartiers d’O op gang. Ook vandaag staat de wijk met een zeepkistenrace, interactieve workshops en optredens helemaal op z'n kop. Zondag kent het wijkfeest haar hoogtepunt met een hele lange eettafel waar enkele schrijvers de tafelgasten met intrigerende buurtverhalen weten mee te slepen. Kom en laten we samen het glas heffen op een fantastisch buurtfestival, dat zijn gelijken niet kent: Quartiers d’O.
F e k t s j e k: een factcheck
In tijden waar desinformatie de samenleving binnensluipt als een langzaam gif houdt f e k t s j e k de vinger aan de pols. Artificiële Intelligentie neemt een steeds prominentere plaats in onze samenleving in en internettrollen moeien zich met presidentsverkiezingen. Simone Milsdochter bewandelt in de coproductie van Theater Aan Zee en Knack het spanningsveld tussen fictie en waarheid. Hoe kunnen we in een jungle vol berichtgeving nog weten wat waar en wat vals is? F e k t s j e k nodigt je via een attractieve performance uit om voortdurend te stil te staan bij wat je leest. De Nederlandse actrice neemt je 60 minuten mee op een reis met als eindbestemming twijfel en intellectuele nederigheid. Haast je voor een echt toegangsticktje!
Disclaimer: dit bericht bevat geen fake news.
TAZ Band vanavond met JT PAS RICHE en Charlotte Marsan
Jochen Theys is de zanger en ook een gezicht van de Leuvense band The Man Up North. Hun recente debuutplaat kreeg lovende recensies. Humo bijvoorbeeld kopte dat Leonard Cohen en Interpol er elkaar ontmoetten. Dat was amper drie maanden geleden en nu al komt Jochen met een soloproject: JT PAS RICHE.
Jochen: “Het is gloednieuw, TAZ heeft de primeur! Ik heb nog maar een paar try-outs gedaan in kelders en nu kom ik daar voor de eerste keer uitgekropen. Dit wordt het eerste echte concert van JT PAS RICHE, een uitgelezen kans voor mij om een aantal songs live te proberen. Bovendien zijn de drie muzikanten van de TAZ Band toppertjes, dus ideaal om dingen mee uit te proberen. Als je live speelt, kom je altijd meer te weten dan wat je hoort op je soundboard. Een publiek geeft veel prijs. In die zin zie ik het concert op TAZ ook als een voorbereiding op mijn soloalbum, dat ik in september-oktober ga opnemen.”
TAZ als laboratorium dus. Prima! Maar als het even kan, willen we toch al weten aan wat we ons op Café Koer mogen verwachten deze zaterdag. Zal het erg verschillen met The Man Up North?
Jochen: “The Man Up North is een project van drie personen. We moeten rekening houden met elkaar. Soms geloof ik niet helemaal in een idee, maar in een groep krijgen alle ideeën een kans. In mijn soloproject daarentegen doe ik enkel datgene waar ik zin in heb. Ik pin me daarbij niet vast aan één stijl, maar ik weet wel goed welke soort energie ik wil brengen. Als JT PAS RICHE zing ik op veel verschillende manieren, met veel of met weinig effecten, hoog of laag, terwijl The Man Up North meer één richting uitgaat. JT PAS RICHE klinkt eclectischer en elektronischer.”
Het concept van de concerten op Café Koer is dat artiesten er niet door hun muzikanten worden begeleid, maar door de TAZ Band. Dat zorgt niet alleen voor consistentie, maar het dwingt de verschillende gasten ook om hun songs vanuit een andere hoek te benaderen. En daarbovenop brengt JT PAS RICHE ook nog Charlotte Marsan mee.
Jochen: “Omdat zij een fantastische stem heeft en ook heel goed met synthesizer en piano overweg kan. Op mijn soloplaat zal ze een paar songs zingen en op Café Koer zal ze ook nog een paar covers brengen. Het wordt dus niet louter JT PAS RICHE, maar JT PAS RICHE & Charlotte Marsan.”
Jochen was al eerder op Theater aan Zee: in 2017 als zanger in de voorstelling Overdue en in 2014 met Compagnie Cecilia als geluid- en decorontwerper voor Angelena. Bovendien maakt hij kortfilms. Hij is dus ook bezig met visuals en met klanken die verder reiken dan louter songs.
Jochen: “Voor mijn solowerk is dat super belangrijk. Ik denk sowieso in beeld en klank, maar voor mij is klank vaak interessanter omdat het heel veel bijdraagt tot hoe je een beeld interpreteert. Ik heb vaak mijn films gemaakt in functie van de geluiden. In mijn opleiding in KASK werd daar veel aandacht aan besteed en daar heb ik veel van opgestoken. JT PAS RICHE geeft zo via klank goed weer wat er in mijn leven gaande is. Mijn artiestennaam is ook een spel met klanken. JT PAS RICHE, dat je uitspreekt als j'étais pas riche, rolt veel beter uit de mond dan Jochen Theys. Ik vond Jochen Theys niet interessant genoeg klinken. JT PAS RICHE is een leuk woordspelletje met mijn initialen. En eigenlijk zeg ik daarmee dat ik niet rijk was, maar ik breng nu, op mijn 40ste, mijn eerste soloproject uit en ik sta nu al wel op een kleine heuvel. Ik kan een beetje terugkijken en ik heb toch al een beetje levenservaring opgebouwd.”
Tekst en interview Zjakki Willems
De TAZ band met JT PAS RICHE & Charlotte Marsan, zaterdag 29 juli. Beluister hier hoe het klonk.
Alle woorden die ons verbinden: door de ogen van Rojda Gülüzar Karakuş
Vier jaar geleden kwam ik naar België met een duidelijk doel voor ogen: theaterwetenschappen studeren aan de UGent. Nu, na een boeiend en uitdagend studieavontuur, sta ik op het punt mijn studies af te ronden. Daarvoor moest ik echter eerst een Nederlandse taalcursus volgen aan de UGent en een examen afleggen. Toen gebruikte ik een aantal leermethodes om voor dit examen te slagen, net als elke andere student. De eerste daarvan was het maken van een woordenschatlijst, een bekende aanpak voor iedereen die een nieuwe taal wil leren. Ik ontdekte echter al snel dat het leren van woorden slechts het begin is; ze in het dagelijkse leven toepassen is een heel andere uitdaging, want de inwoners spraken liever Engels met me, waarschijnlijk vanwege mijn opvallende accent (dat nog steeds zo is).
Dit bracht me tot de vraag: hoe kan ik de taal praktisch oefenen? En zo ontstonden mijn eigen unieke manieren om de taal te oefenen. Ik zal niet uitgebreid ingaan op mijn methodes in deze tekst, maar wel op een methode die theatermaker Ahilan Ratnamohan heeft ontwikkeld om Nederlands te oefenen.
In “Alle woorden die ik nog niet kende,” laat Ahilan zich inspireren door zijn woordenschatlijst die hij in de loop der jaren heeft verzameld sinds zijn aankomst in België. Als hij deze woorden probeerde te gebruiken, merkte hij dat hij ze niet correct kon toepassen in de juiste context. Om dit op te lossen, beschrijft Ahilan in Etcetera hoe hij op het idee kwam om een tekst te schrijven waarin al deze woorden op een doorgedachte manier verwerkt zijn.
Acht maanden geleden kreeg ik de kans om "Alle woorden die ik nog niet kende" te zien in de blackbox van Viernulvier in Gent. Het podium was eenvoudig, met slechts een tafel, een stoel en een leeslamp. Voordat Ahilan begon met het lezen van zijn tekst onder die lamp, vroeg hij ons iets opmerkelijks: "Ik heb de hele tekst met Google Translate geschreven. Dus als ik een fout maak, steek alsjeblieft je hand op om me te corrigeren." Daarmee gaf hij de regie van de voorstelling in handen van het publiek: iemand kon de uitdaging aangaan en Ahilan's fouten corrigeren. Maar "tot nu toe durven niet zo veel toeschouwers dit," zegt Ahilan op het podium. Zo blijft hij vasthouden aan dezelfde foutieve patronen.
Nu doet dat mij denken aan mijn ervaringen. Bijvoorbeeld, sinds ik hier ben, spreek ik het woord “psycholoog” al verkeerd uit, en niemand heeft het me jarenlang verteld. Pas dit jaar, toen een vriend van mij die ook anderstalig is, dit opmerkte, werd ik erop gewezen. Je zou kunnen denken dat "psycholoog" niet zo'n vaak gebruikt woord is en dat je het nog niet bent tegengekomen. Ongelooflijk! Want Ik liep mijn stage in een psychiatrisch centrum, waar ik meerdere keren per dag het woord "psycholoog" uitsprak, maar niemand corrigeerde die verkeerde uitspraak. Op het podium vertelt ook Ahilan zo'n verhaal. Maar daar blijft het niet bij; hij deelt zijn andere ervaringen, die mijn ervaringen zijn. Door die gemeenschappelijke ervaringen voel ik daarom een diepe connectie met de theatermaker. Destijds dacht ik dat ik enkel gefascineerd was door deze overeenkomsten, maar nu realiseer ik me dat Ahilan's aanpak om de Nederlandse taal te leren door te schrijven en vervolgens een interactieve voorstelling op te voeren, iedereen kan raken. Zijn manier is immers zowel verrassend als stimulerend.
In dit stukje dagklap ga ik, Sieber, dagelijks in gesprek met één of meerdere personen die verbonden zijn met het festival en zoek ik naar raaklijnen. Wat raakt je? Wat bemin je? Of waar betoog je voor?
De waarheid komt uit een kindermond. Ik hoor het mezelf soms zeggen, smalend om een opmerking die er vaak boenk op zit, gesproken door een tienjarige die je half serieus neemt. De WonderWaai is gestart. Vorig jaar was er nog de kinderbetoging. Met open mond heb ik gekeken, geluisterd en gelukkig was ik niet de enige volwassene die er oren naar had. Een gevoelige snaar werd geraakt. Betoog en bemin. 1-0 voor de kinderen van Oostende en ver daarbuiten. Naar die waarheid uit een kindermond was ik nieuwsgierig en ik sprak met de elfjarige Charlotte en Toos. Zij zijn kind aan huis in het Leopoldpark. Het hele jaar door volgen zij er de seizoenen op. Ze gaan er graag spelen, maar worden weggedreven door volwassenen die het park toe-eigenen voor donkere activiteiten. Dat raakt hen. Deze trigger zet bij hun alles open en het moet eruit. Dat er teveel onrecht is naar kinderen. Dat het hen pijn doet te zien dat er ouders met hun kinderen op straat zitten, dat die kinderen er ongelukkig uitzien. Dat ze verdrietig worden te weten dat die kinderen geen toegang hebben tot geneesmiddelen, tot basisrechten. Ik zit met mijn mond vol tanden. Elf jaar en de onschuld die we als volwassenen in hun schoenen willen schuiven, verbleekt hier in het niets. Dat er mensen zijn zonder dak, terwijl hier in Oostende honderden appartementen leegstaan als tweede verblijf. Hun milde kwaadheid vraagt ons, de volwassenen, om onze verantwoordelijkheid naar kinderen op te nemen. Want dat wordt hen zo vaak gevraagd. Stilte. Ietwat verstoord door een nietsvermoedende volwassene die zijn gazon afrijdt. Een kinderhand is gauw gevuld, maar vul hem rechtmatig, eerlijk en met respect. Dat is hun betoog. Nu zijn ze vooral blij dat de WonderWaai er is. Charlotte en Toos zullen erbij zijn, met de ceremonie en het zingen met het oude-mensen-koor. Het wordt weer plezant in het park. En dat plezier raakt ons allemaal.
De WonderWaai vanaf vandaag elke dag open
Beeldschoen
