Dagklap 3: De WonderWaai waait stillaan TAZ binnen
Het doek is nu echt volledig open na een opgevulde festivaldag die nazindert. De TAZ-motor is warmgelopen en vertrokken voor een lange rit. Als we op dit elan voortgaan, dan wordt het hier niet normaal zalig. Gisteren dompelde Oostende zich onder in een waaier aan indrukken en emoties: golfbreker Jean Paul Van Bendegem opende de dag met een filosofische blik op tijd die even ontwapenend als herkenbaar was.
Bezoekers dwaalden door installaties en expo’s. De avond culmineerde in beklijvende podiumstukken die een lach, een traan en nog zoveel meer losmaakten en op Café Koer weerklonk niets dan goede sfeer. Zelfs de hemel kon het niet drooghouden! De kleren zijn droog, de kuiten gesmeerd, nieuwe premières staan klaar. Hier gaan we weer, een nieuwe TAZ-dag breekt aan. Zin in!
De deuren van de WonderWaai waaien bijna open!
Ook dit jaar nestelt de wereld van WonderWaai zich in het hart van het Leopoldpark, een speelveld voor jong en oud, waar theater en circus zich mengen met workshops en veel verwondering. Morgen opent de WonderWaai dan eindelijk! Kom langs en laat de tijd voorbijglijden langs rollende ballenbanen en tikkende koekoeksklokken. Kom dwalen, ontdekken, vertragen. En laat je even ondersteboven vangen in het moment, vastgelegd in de installatie van Charel Fabry. Met de VRT Voorleesclub in de WonderWaai-tent zorgen vertrouwde stemmen van MNM en Ketnet dat kinderen luidop kunnen luisteren naar de verhalen die zij tot leven brengen. Spijtig genoeg kan Manu Van Acker er dit jaar niet bij zijn, maar een waardige vervanger zal binnenkort aangekondigd worden.
Wie met kinderen op zoek is naar een toegankelijke voorstelling kan terecht bij Moving Skin (7+), waar Belgische choreograaf Ugo Dehaes je meeneemt op ontdekking door het menselijke lichaam door zijn complexiteit stuk voor stuk op te bouwen en te omarmen.
Weer of geen weer
Met Er is geen ritme, er is regen (Belgische première) bracht Boris de Klerk een langzame en ritmische verkenning van stilte, spreekpatronen en de stem waarbij de ruimte zijn enige tegenspeler vormde. En gelogen heeft hij niet, want regen was er, maar TAZ bleef varen evenals Jotka die ondanks de miezer nog steeds met Le temps d’une Farnoosh de rust tot de dijk bracht. In weer en wind kan je haar elke dag vinden om 17u ter hoogte van het Casino, klaar om samen even stil te vallen.
Voor wie vandaag wél wil ontsnappen aan het natte weer dat ons gisteren en morgen omsingelt, kan schuilen in de knusse omhelzing van DUNK@TAZ of bij de literatuurlezing van Soft SciFi.
Jong werk gaat vandaag van start!
Ze stonden al een tijdje aan de deur te bonken, steeds luider, steeds dwingender. En vandaag mogen ze eindelijk binnen. Na een jaar van schrijven, spelen, repeteren en roepen tot de stem het begaf, is het moment daar: Jong Werk begint opnieuw! De jonge makers en acteurs tonen waarom programmator Dominique Collet hun eindwerken selecteerde voor TAZ#2025. Een staalkaart van jong talent. hier vind je het overzicht:
Sneller, sneller, sneller, dat is het streven van onze tijd. Maar die snelheid bijbenen lijkt haast onmogelijk. Stagnatie ligt onophoudelijk op de loer. Om daaraan te kunnen ontsnappen, gaan we op zoek naar een live alternatief voor de megalomane snelheid van de online feeds, trends en flitsbezorgers in deze digitale tijd.
Hoeveel snelheid kan een mens aan? Het jonge Arnhemse ABSOLUUT. geeft je geen enkele kans om op adem te komen.
DIE WEET DAT ZE STERVEN MOET IS EEN WAAN V OOR S TELLING OVER ALLES EN NOG NIKS IN IEDER GEVAL CHEVAL HET ZAL JE BEHAGEN VOI
LA DIT ZULLEN MIJN LAATST LEES BARE ON ZINNEN ZIJN VOOR IK HUIL END EEN AF GE RANSEL DE PRINSES PLACEHBO OM DE HALS VLIEGEN ZAL OM VER VOLG ENDS EEUWIG GEEUWIG IN TE STORTEN
Vera en Michael hebben net hun huis gerenoveerd. Om dat te vieren, nodigen ze hun goede vriend Ferdinand uit. Ze zijn mee met de laatste trends, hun zoon doet het fantastisch op school, hun seksleven is spannender dan ooit. Maar ze maken zich zorgen om Ferdinand. Hij is schrijver, maar publiceert nauwelijks. Hij werkt in een brouwerij en wil geen kinderen. De avond ontaardt al snel in een wanhopige zoektocht van het koppel naar de bevestiging van hun bestaan. Maar in die zoektocht worden ze genadeloos geconfronteerd met de leegte van hun materiële en burgerlijke leven.
Beeld jullie in: Zes jonge, opkomende, verfrissende spelers wandelen het casino binnen. Dat is absurd. Dat weten ze. 95% verliest. Maar 5% wint wel… Ze kennen het spel, Ze kennen de regels, Ze gaan vanavond zo ongelofelijk hard winnen. Een opwindende voorstelling over wie het spel speelt en wie afhaakt, over wie de regels breekt en wie ze ombuigt, over hoe we allemaal winnen en nog vaker verliezen.
ULRIKE en de wind van het Westen
Een vurige solo over idealen, strijd en het systeem dat alles opslokt. Chanou speelt Ulrike Meinhof. Een biopic, een biografie. De gedachten van Ulrike. Of hoe Chanou zich verbeeldt dat Ulrike zich de wereld zou verbeelden. We voelen ons verlamd, vastgedraaid in regels, cynisch geworden. Maar wie is hier de dader, en wie het slachtoffer? Een tweedeling van ideologieën die zich in het land verpersoonlijkte, in Ulrike Meinhof, in Chanou.
Je bent de steen die je gooit naar de barricade. Je bent de barricade. Je vuist slaat op je eigen gezicht. Deze performance is een visueel en muzikaal manifest – rauw, poëtisch en confronterend.
In the major retrospective exhibition My Nemesis, Katarzyna Kozyra dives into her turbulent relationship with best friend and life-long enemy Banasha Suleimankheil. Their lives were a constant competition but also the driving force behind their oeuvre. Who was the most traumatised artist? The most fuckable? The true feminist activist? With a hunger for success bordering on madness, they exploited their beauty, sexuality, ethnicity, traumas and turned their bodies into a battleground.
Twin Bill: Gabyken & De Madonna
Deze TWIN BILL combineert twee monologen van jonge maaksters Zoë Ceulebroeck en Billie-Joanna Tcheke die dit jaar afstudeerden aan de dramaopleiding van het RITCS.
Gabyken
Gaia is geen mythisch wezen, maar een uitgebluste vrouw van om de hoek, met wallen onder haar ogen en atopische eczema tussen haar tenen. Ze praat, eindelijk. Haar stem kraakt van de uitputting en haar botten breken onder het gewicht dat ze al eeuwen draagt. Haar zoon heeft haar uitgezogen, verwaarloosd, vervuild en gekleineerd. Een moeder blijft van haar creaties houden, tegen beter weten in, maar wanneer is genoeg genoeg?
De Madonna
Ik ben maagd, moeder en vrouw. Twee borsten heb ik- voor drie zielen. Eén laat ik u zien. U mag kiezen van wie ze is. Luister goed. Heel goed. Want mijn woorden kunnen u zalven. Of u slaan. Heel hard. Echt. Heel. Hard.
I Love (And Hate) You, Belgium
Na het eerdere avontuur met I Love (And Hate) You, Iran verkent acteur en theatermaker Armin Mola nu een nieuw hoofdstuk: België. In I Love (And Hate) You, Belgium duikt hij op humoristische en diepgaande wijze in de Belgische cultuur. Van de muziek en het eten tot de alledaagse gewoontes, alsook de sociale en politieke (wan)toestanden. Met een scherpe blik onderzoekt hij wat België zo speciaal maakt, maar ook wat soms op de zenuwen werkt. Een voorstelling die liefde en frustratie met elkaar verweeft.
Koerkrabbel
In Café Koer spelen we Koerkrabbels! Bezoekers trekken een kaartje met daarop een typische TAZ-situatie en krijgen een paar minuten om die scène, zonder te veel woorden, op papier te zetten.
Vlot, spontaan en misschien heerlijk rommelig. De tekeningen worden gescand en verschijnen dagelijks hier als KoerKrabbels: flitsen van TAZ in lijnen en kleuren. Leuk!
"Een ufo zweeft boven TAZ, maar iedereen denkt dat het een performance is"
Vandaag kwamen we aan een tafeltje drie enthousiaste tekenfanaten tegen, zij mochten de spits afbijten met elk hun eigen kijk op een buitenaardse scène.
Interessante TAZanten!
Tibau Beirnaert won twee jaar geleden onze creatiebeurs toen die het idee pitchte voor hun voorstelling Zero Feet Away. Met veel trots kunnen wij dan ook zeggen dat die deze dan vandaag ook bij ons op de planken komt brengen!
In Zero Feet Away onderzoeken theatermakers Tibau Beirnaert & Laurens Aneca de rol van hookup apps. Ze kijken naar hoe deze apps zowel de mogelijkheden als de beperkingen van moderne technologie laten zien. Ze vragen zich af of de apps kunnen bijdragen aan een nieuw regime van verlangens en of ze traditionele, heteronormatieve structuren kunnen doorbreken.
Onze eigen Golfbreker Farnoosh Khodadadeh duikt vandaag in de laatste repetities voor haar concert Het lied van de Feniks. Morgen zingt ze, samen met haar medemuzikanten, over vergankelijkheid en wedergeboorte. Over samen rouwen én vieren.
Shahab Azinmehr componeerde een muziekstuk over de levenscyclus van Feniks. Samen met Nathan Daems, Seraphine Stragier en Farnoosh Khodadadeh zingen zij het Lied van de Feniks, om de schoonheid van het levenscyclus van deze inspirerende vogel met jullie te beleven. Om samen te rouwen en te vieren.
// WE GEVEN DE TIJD is een tijd- en zingevende TAZ-estafette.
Tien dagen lang beantwoordt elke dag één TAZ-ganger een vraag over tijdsbeleving voor, na of tijdens een TAZ-moment.
De eerste vraag komt van ons, daarna vult elke TAZant het ontwikkelde antwoord aan met een nieuwe vraag voor de volgende.
Vandaag krijgt Sieber (43) de tijd, een levende woordengenerator van vlees en bloed die je misschien al eens tegenkwam op een podium of op het scherm.
Sieber, aan welke tijd doet TAZ je denken?
Zijn we niet allemaal een beetje tijdreiziger?
Terugbladeren in een fotoalbum, waar we nét ietsje scherper op stonden. Terugdenken aan die eerste keer op TAZ. Terug naar dat ene zotte of te zatte feestje waar gelukkig geen foto’s van zijn. ‘Vroeger was het beter.’ Hoor je het ook? Galmt het in je hoofd mee. ‘Hoe lang is dat al niet geleden? Leden? Eden?’
In Eden was er nog geen tijd. Tenzij je het tikken van de slang aan de boom als een soort staande klok beschouwt. Er was enkel goed en kwaad. De tijd heeft de mens zelf bedacht. Toegevoegd aan ons paradijselijk bestaan. Om afspraken te maken. Om te plannen. Om ons zorgen te kunnen maken dat de tijd bijna op is. Zoals ik hier nu zit te tikken tegen een deadline, om mijn tijdgevoelige tekst op tijd af te krijgen.
Geen vogel die zich van de tijd bewust is, maar toch iedere avond zijn longen uit zijn lijf zingt, alsof hij vreest dat de hemel op zijn kop zal vallen. De hond is relaxter. Aangepast aan zijn biologisch ritme en aan de onze. Je kan er de klok bijna op gelijk zetten: elke avond om htezelfde uur vraagt hij om zijn dental koekje.
De klok tikt verder. Het zand glijdt uit de glazen trechter.
Ik reis door mijn fotoalbum, door de jaargetallen. Eenentwintig jaar terug, in 2004, stond ik samen met de toenmalige TAZ-crew, op het Klein Strand. We keken verwonderd toe hoe de zee ons verraste. Een les in nederigheid: het fenomeen springtij.
Twee dagen na volle maan en nieuwe maan is het springtij. De zon, aarde en maan staan dan op één lijn. Die avond stond er een vuurwerkspektakel gepland, met podium op het strand. De vloedlijnen waren netjes afgetekend. Alleen dat ene detail was onbekend: springtij.
Technici bouwden op het Klein Strand. Ze zagen de zee naderen. Aan en af, tikkend, aarzelend als een spel. Tot ze toch arriveerde. Langzaam overschreed het water de vloedlijn. De mannen keken elkaar verwonderd aan. Verschillende steekproeven hadden nochtans die grens bevestigd. Maar wat niemand zag; het podium lag in een lager gedeelte. Een onzichtbare kuil.
Toen een hardnekkig straaltje zout water de eerste kabel bereikte, begon de tijd sneller te tikken. Ook de harten. De zenuwbanen. De productie belde iedereen op. Iedereen belde verder. Wie niets te doen had, moest naar het strand. Nu. Het nieuws verspreidde zich als een elektrische schok. In minder dan vijf minuten stonden we te kijken naar een plas water waarin het technisch materiaal het zout opslurpte, en stierf.
Net zoals het vuur op Tomorrowland. Het ging zo snel, dat tijd meten zinloos leek. Dit was het moment dat de tijd niet bestond, en tegelijk stil stond terwijl de vloed vloeide. Onze blikken verstarden. Materiële schade, ja. Maar vlak voor het openingsfeest voelde het als een mokerslag.
En toch. Er ontstond iets. De samenhorigheid die uit die vloedgolf vloeide, oversteeg de tijd. Mensen die samen iets probeerden te redden. Of het onmogelijke alsnog lieten doorgaan. Dat is de tijd die je wil onthouden. En die verdwijnt sneller dan je denkt.
Ik hoor niet meer bij de ploeg. Maar ik voel me nog verbonden. Mijn hart tikt nog, nog altijd met een extra maatje wanneer ik Oostende binnenrijd. Tijd reist niet alleen. Ze glijdt van mij op jou. Ze leeft voort in verhalen. Ik schrijf er graag aan mee.
Dus aan jou. De volgende reiziger in deze dagkrant. Waarvan gaat jouw tijd sneller tikken?
Beeldschoon
