Dagklap 2: TAZ pas een begin

Dit doet verlangen naar meer

Er werd gedanst, betoogd, gezongen, bemind, geroepen, gehuild, geklapt en herenigd. We knalden haar 26e editie op gang met het verbluffende Dear Winnie, dat naar de keel greep. Die kelen werden gesmeerd met het Koor Westerkwartier en een betoging richting Café Koer waar de regendruppels de eerste avond niet konden vergallen. Laat dit de prelude zijn voor de rest van dit festival. Vanavond staan er al meteen drie premières op het programma, Jong Werk presenteert zich morgen en Café Koer heet iedereen welkom. Maar er is meer, zoveel meer! Wij voelen ons ongelooflijk opgetogen, want het pleidooi om meer geraakt te worden, lijkt alvast gehoord.

Jong Werk aan zee!

De toekomst is aan de jeugd. TAZ#2023 pakt daarom uit met een scala aan voorstellingen van jonge, net afgestudeerde, theatermakers die ongeduldig staan te beuken op de poorten van de theaterwereld. Aan de hand van acht prachtige voorstellingen, met elk een eigenzinnig karakter, levert dit jong geweld matuur werk. De komende 10 dagen rijpt de vrucht der ervaring weldegelijk aan jonge takken. Het verdient daarom een eigen prominente plaats in ons diverse programma. De toekomst is aan de jeugd, ook bij TAZ#2023.

Once upon a time – Febe Coysman: Er was eens een filmische voorstelling over gebroken dromen, verlangens en spijt, met een stevige dosis rock & roll. Laatste tickets om nog lang en gelukkig te leven!

È vero è vero è vero - Ika Schwander: De jammerlijke tijdloosheid van seksueel geweld, en de pijn en het verzet die hiermee gepaard gaan, vormen het intieme thema van deze voorstelling. Meer dan de moeite waard. È vero!

BUG – Max Colonne & Alicia Andries: Ze omschrijven het zelf als Kafka in een nieuw jasje. Een 'Bug' schudt de normen en waarden bij Gregors familie volledig door elkaar, waardoor ze gedwongen worden het leven via een andere lens te bekijken.

Dit is anders – Maria Feenstra: Over gemis, ouderschap en de gevangenis. Kom en laat je meeslepen naar een ruimte voor dat wat wordt weggeschoven. Laatste tickets beschikbaar op de website.

SHAME ON US - Rebecca de Toro-Garland Garcia: Vertrouwen in jezelf is nodig om jezelf kwetsbaar op te stellen. Rebecca weet te verrassen met dans als vorm van protest en emancipatie. Nog geen ticketje? Shame on you!

ZONDERZEEËR – Sander Deckx: ZONDERZEEËR hoort thuis op TAZ. De blik van de Ander als rode draad doorheen een mensenleven. Kijk maar hoor, het mag!

F A G G O T S – Tibau Beirnaert: In deze fictieve solovoorstelling buigt Tibau zich over de vraag hoe de wereld er zou uitzien als enkel de faggots overblijven. Voor het antwoord hierop zal u snel een laatste ticketje moeten bemachtigen.

Het Nijlpaard – Felix Maesschalk: Herkenbaar, over familie, over mensen van vlees en bloed. Langs de andere kant toch prikkelend en openbarend. Het Nijlpaard bevat het allemaal.

De oude TAZ Band is niet meer... leve de nieuwe!

Vaste klanten van Café Koer hebben al enkele TAZ-huisorkesten zien passeren. Wie herinnert zich nog de vetkuiven van The Revelaires in 2001? Of het ondertussen legendarische Serge Feys-kwartet tussen 2005 tot 2011? En van 2017 tot 2019 werd Café Koer bij valavond omgetoverd tot Place Musette met een huisorkest o.l.v. accordeonist Rony Verbiest.

Allemaal verleden tijd dus, welkom bij de nieuwe TAZ Band (#2023)! En daarvoor tekent Kapinga Gysel, zangeres uit Gent met Congolese roots. U onbekend? Wacht even! Sioen, Roland, Arno, Zita Swoon… ze hadden allemaal Kapinga als zangeres. Ze heeft ook al op Theater Aan Zee gestaan, méér dan eens: in 2008 hebben Kapinga en haar zussen Leonie en Eva de backing vocals gedaan in de TAZ Band met Gabriel Rios. Twee jaar eerder waren de zussen onder de naam Radio Candip te gast bij diezelfde TAZ Band. En nog eerder verzorgden ze de muzikale animatie tijdens Uitgelezen in wat toen nog Vrijstaat O heette. Verder heeft Kapinga ook nog meegedaan aan de Marvin Gaye tribute op TAZ#2004 en aan de Bob Dylan tributes in 2006 en 2011. Ze heeft dus heel wat herinneringen aan TAZ.

Kapinga: "Ik vond dat geweldig, heel die stad die ingenomen was door straattheater, door animatie. TAZ was toen voor ons eigenlijk een verlengde van de Gentse Feesten, maar dan aan zee, wat altijd wel bijzonder is. Voor mij voelt TAZ telkens een beetje aan als thuiskomen. Ondertussen zijn we één grote familie. Ik ben dus heel blij dat ik nu de programmatie van de TAZ band mag doen."

Kapinga selecteerde voor haar TAZ Band Léa Kadian (basgitaar, elektrische gitaar), Jérôme Pringiers (toetsen, zang) en Dejan Banovic (drums). Léa behaalde een diploma jazzgitaar aan het Conservatorium van Antwerpen en ze speelt in de band van Kunde. Jérôme studeerde aan het Conservatorium van Gent en heeft al in een band gezeten met drummer Dejan. Die laatste is de zoon van Leonie Gysel (zus van Kapinga) en Mirko Banovic (bassist van Arsenal en Arno). Ze kennen elkaar dus op een of andere manier, maar dat is niet de reden waarom Kapinga voor hen koos:

Kapinga: "Ik volg mijn buikgevoel. Dejan Banovic is mijn neef, de zoon van Mirko, die lang in de TAZ Band heeft gespeeld. Dat was dus een logische keuze. De twee andere muzikanten zijn coups de coeur, ik heb ze zien spelen en ik heb ze gekozen, zo simpel kan het zijn. Ik wou er ook een vrouw bij, want ik vind dat de muziekwereld toch nog altijd te veel een mannenwereld is. Er zijn zo veel goede vrouwelijke muzikanten. Léa speelt keigoed bas én gitaar. En ik wou ook wel een heel jonge band hebben, want het is behoorlijk veel werk om 8 artiesten te begeleiden op zo'n korte tijd. Je moet dat allemaal instuderen."

Dejan Banovic en Jérôme Pringiers zijn Gentenaars, Léa Kadian is Brusselse. Ook de verschillende gasten zijn Gentenaars of Brusselaars, behalve dan voor de Oostendse avond.

Kapinga: "Ik weet niet of dat toeval is. Ik heb in de eerste plaats heel bewust gekozen voor jonge en minder bekende artiesten, omdat ik die echt een kans wil geven. De eerste avond zijn Nils De Caster en Sara De Smedt de gasten. Nils is geen jonge gast natuurlijk, maar wel een grondlegger van muziek op TAZ - samen met Bruno Deneckere - en eveneens al wat bekender, maar alle andere artiesten heb ik niet alleen gekozen omwille van hun fantastische kwaliteiten, maar ook omdat ik vind dat ze wat meer aandacht verdienen. Ik heb daarbij mijn hart, mijn buikgevoel gevolgd. Ik wou ook wel een brede waaier aan genres: wereldmuziek, hiphop, jazz, blues, bluegrass, een beetje van alles, zodat iedereen zijn gading vindt én dingen kan komen ontdekken. De concerten hebben plaats op Café Koer op een uur dat mensen hun aperitiefje komen drinken. Het is niet zo evident om de aandacht te kunnen trekken terwijl iedereen babbelt en iets drinkt. Dat is ook iets waar ik mee rekening heb gehouden bij mijn keuze."

De TAZ Band zal zéér diverse muzikanten begeleiden - en dat is een understatement. Wordt dat geen aartsmoeilijke klus voor muzikanten die aan het begin van hun carrière staan en die dus nog niet zoveel ervaring hebben?

Jérôme: "We gaan het alvast met veel liefde en plezier doen, maar essentieel is natuurlijk een goede voorbereiding. We weten alle drie wat we aankunnen en we weten hoe we samen klinken. We bekijken concert per concert hoe we onze gasten zo goed mogelijk kunnen ondersteunen. Onze eigenheid zal voor elk concert blijven, maar we gaan die natuurlijk combineren met de stijl van de artiest die we begeleiden. Dat is ook het concept van de TAZ band, want anders zou je elke dag een andere band op het podium kunnen zetten."

Interview: Zjakki Willems

De TAZ Band met gasten, dagelijks van vrijdag 28 juli t.e.m. vrijdag 4 augustus om 18u30 gratis op Café Koer.

In dit stukje dagklap ga ik, Sieber, dagelijks in gesprek met één of meerdere personen die verbonden zijn met het festival en zoek ik naar raaklijnen. Wat raakt je? Wat bemin je? Of waar betoog je voor?

Vanop het terras op Café Koer in het Leopoldpark zie ik de politie verschijnen aan de overkant van het water op een soundscape van sirenes en meeuwen. Stevige mensen in uniformen ondersteund door blauwe zwaailichten. Een onhoorbare theatervoorstelling ontvouwt zich voor mijn ogen. Ik beeld me in dat het volle terras applaudisseert. Dat verenigde gevoel raakt me. Ik kwam uit vrije wil in aanraking met de arm der wet van Oostende en raakte geboeid in gesprek op het bovenste verdiep. De korpschef van Oostende, Philip Caestecker praat gepassioneerd over fotografie en muziek. Mooie beelden kunnen raken en als ze zouden spreken, zouden ze zingen. Professioneel dient hij de stad en de ordehandhaving, net als zijn 350 politiemedewerkers. Privé dient hij zijn hart. Het raakt hem dat de politie vaak enkel gezien wordt als een repressief apparaat. Het raakt hem dat jongeren het niet gemakkelijk hebben in deze tijd. Het gaat allemaal zo snel, er wordt veel van de jongeren verwacht en dat in combinatie met sociale media waar hun hele leven wordt tentoongesteld. De jeugd- en sociale dienst van de politie hebben hun handen vol. Hulpverlening is nog steeds een hoofdzaak van de politiediensten. Het raakt hem dat er in onze maatschappij zo velen hulpbehoevend zijn, maar hij en zijn team trachten hier een steentje aan bij te dragen. De politie helpt je als mens, als slachtoffer maar ook als dader.

In zijn betoog zou hij vragen om meer positiviteit. Als de enige aanraking met de politie een zure boete is, wees blij dat je geen slachtoffer van geweld of kansarmoede bent. Die persoon wil je niet zijn. Zolang je wegblijft uit de criminaliteit, is de kans klein dat je er het slachtoffer van wordt. En bemin. Mensen zijn sowieso interessant, met alle goeie en slechte kanten die ze hebben. “Nothing else matters” zoals het lievelingsnummer van Philip gaat.

Beeldschoon