Dagklap 10: Vang een stukje van de horizon

Met Vissers van de Horizon staat er vandaag een uitzonderlijke performance op het programma. Ze gaat niet enkel in première op het festival, op heden is het ook de enige bevestigde opvoering van het grootse experiment. Het derde uit de reeks rond trillingen van Griet Dobbels en Cesar Janssens. Wat maakt dat je bij het bekijken van een kunstwerk plots ervaart dat alles klopt? Wat is de oorsprong van die magische trilling? Kun je die trilling vangen en zo het onzichtbare zichtbaar maken? Kom het ontdekken op het stuk strand tussen het Casino en de golfbreker tegenover de Thermae Palace. Daar wandelen tussen 18u en 19u30 zo’n 85 horizondragers met vlaggen door de branding. In slow motion en met volledige focus op eigen lijf connecteren ze op een unieke manier met de omgeving. De richting wordt bepaald door de wind en zo is het hele gebeuren onderhevig aan oncontroleerbare parameters van natuur, toeschouwer en uitvoerder, toevalligheden. Daar zit de kracht van het stuk. Het gaat om de trillingen tussen u, de toeschouwer, en de performance, tussen de horizondragers onderling, tussen het zand onder de voeten van de wandelaars en de wapperende vlaggen die ze dragen,...

Kijk je toe van dichtbij of eerder vanop een afstandje? Kun je vanuit jouw perspectief haar vluchtigheid vatten of dien je je te verplaatsen, je zienswijze aan te passen om het te ervaren? Uw positie bepaalt immers wat je ziet of net niet ziet. Terwijl u zich in bochten wringt of standvastig blijft volharden tot het aan u verschijnt, wandelen de horizondragers vastberaden verder om voor iemand op het strand een stukje horizon te vangen.

Om er echt een feest van te maken!

Voor het laatste concert van de TAZ Band koos Kapinga Gysel een 'oude' rot in het vak: singer-songwriter en gitarist Matt Watts. "Om er echt een feest van te maken!" zegt ze. Denk bij 'feest' echter niet aan tralala, maar eerder aan muzikale gastronomie. Matt Watts heeft immers een pedigree om 'U' tegen te zeggen. Hij maakt al een kwarteeuw muziek, al ging het hem daarbij niet altijd voor de wind.
Matt: "Ik kom uit een erg religieus gezin, mijn vader is een katholieke pastoor. Er was muziek thuis, maar dat was vooral liturgische muziek en gospel, met koren en zo. Het raakte me niet. Ik herinner me ook dat mijn ouders en grootouders naar Elvis Presley en Johnny Cash en zo luisterden. Ik hou wel van die muziek, maar ze heeft me niet echt beïnvloed. Ik ben op een meer spontane manier songs beginnen schrijven, opgepikt van vrienden."

Zijn moeder was Cherokee, maar ze verloochende haar Indiaanse roots.
Matt: "In het zuiden, waar ze vandaan komt, zijn er nog veel vooroordelen over Indianen. Mijn moeder was niet echt fier op haar roots. Het is triest, maar het is zo… Ik ben opgegroeid met het gevoel wat verloren te zijn. Ik kom uit een familie met veel gebroken verhalen. Armoede, drugs en alcohol hebben mijn jeugdjaren mee bepaald. Dat heeft me ertoe gebracht om mijn eigen verhaal te creëren. Het heeft ook mijn songteksten beïnvloed."

Toen hij 11 was leerde hij zichzelf orgel spelen en een paar jaar later kreeg hij een gitaar van zijn moeder. Het jaar 2007 was een mijlpaal in zijn carrière: hij verhuisde toen van Montana (in de Amerikaanse Wild West) naar Antwerpen, zijn liefde achterna. Daar heeft hij Stef Kamil Carlens leren kennen, die hem in zijn Zita Swoon Group loodste. Hij kwam er ook in contact met Rudy Trouvé en zo is hij bij I H8 Camera terechtgekomen, een improvisatiegroep met o.a. Roland Van Campenhout, Jef Mercelis en Teuk Henri. Momenteel speelt hij veel met Nicolas Rombouts, de vroegere contrabassist van Dez Mona.

Tekst en interview Zjakki Willems

De TAZ band met Matt Watts, Teuk Henri en Kapinga Gysel, vrijdag 4 augustus. Beluister hier een nummer.

Viewmaster - Brief van Fikry El Azzouzi

Waarom ben ik aan dit project begonnen?
Was het door Cindy Godefroi en haar specifieke neusspray?
Werd ik getriggerd door een wereld die ik niet kende? Of wilde ik uit mijn comfortzone treden, mezelf uitdagen?
Niet het padje volgen, maar van het padje gaan en je laten inspireren door mensen die van het padje af zijn gegaan?
In het park leven. Kou, wind en regen trotseren. Over andere gevaren niet te spreken. Zoveel vragen en toch wilde ik het een kans geven.

Achteraf bekeken…
Klinkt het eigenlijk wel genuanceerder dan gedacht.

Achteraf bekeken…
Was het toch zwaarder dan verwacht. En op een andere manier wel onderschat.

Het startschot was gegeven met Cindy Godefroi en haar specifieke neusspray.
Wat volgde was het idee om een voorstelling te maken met vrijbuiters, vrije zielen, rustelozen, engels of duivels van het park. Wat ook afhangt vanuit welke bril je het bekijkt.
Dit kon ik onmogelijk op mijn eentje doen. Ik werd voorgesteld aan een straathoekwerker. Met dreadlocks en een hond. Er ontbrak alleen een gitaar.
Ik dacht even in clichés, maar toch zat ik er niet ver naast.
Maarten is niet alleen straathoekwerker, maar ook een befaamde dj in de Afro en Reggaewereld.
Het klikte, we gingen het proberen. Na wat gesprekken beslisten we om het klein te houden, iets waar we samen aan gingen bouwen. Iedereen moest betrokken worden bij het proces. En dat kon alleen door een band creëren en hun vertrouwen te winnen.
Falen mocht, maar was toen geen optie.

Ik dwaalde met Maarten en zijn hond door het park.
Op dit moment stopte ik met noteren en dacht: Die hond heeft ook een naam.
Ik stuurde meteen een bericht met als antwoord. Bambam, Papa Husky, Mama Husky of Nederlandse straathond. Kies maar wat voor jou het beste past.
Na enkele wandelingen en vooral door de expertise van Maarten hadden we de ideale artiesten gevonden.
Een vrouw, mijn leeftijd ongeveer, was een wandelende hiphop-encyclopedie die vertelde over legendarische concerten in de jaren negentig. Concerten waar ik ook was geweest maar in mijn hoofd toch iets minder legendarisch resoneerden. Oké, we hebben iets gemeen, dit begint hier goed.
Iemand had iets met Franse chanson, zingen kon ze maar dat durfde ze niet. Herken ik helemaal, ik heb ook een prachtige stem. Percussie wilde ze wel spelen, dat was geen enkel probleem. Ze toonde een filmpje van haar broer. Een bekende rapper in het Brusselse.
Ze glimlachte. ‘Ik ben niet aan het liegen, muziek zit in ons bloed.’
We hadden nog een bassist zonder gitaar en iemand die zijn verhaal wilde vertellen, maar alleen als hij goesting had.
‘Goesting is iets wat ge niet kunt forceren en moogt forceren.’
Ik knikte goedkeurend. Dit kon niet meer fout aflopen.
Een badge werd geregeld waarmee ze het hele festival lang op Café Koer konden drinken en eten, daarna nooit meer, de plek was te intimiderend.

Wat volgde was een rollercoaster van afspreken, zoeken in park of stad en plekken waar velen niet van afweten.
Maarten zei dat we moesten blijven proberen, misschien kwamen we ze wel tegen. En dan volgden er dagen van regen en nog meer regen.
Er volgden ook oprechte vragen van culturo’s, politici, dat ze er naar uitkeken en erg benieuwd waren. Op een of andere manier gingen mijn gedachten aan het circus en zijn apen.
Het begon te dringen en we kwamen tot het besef… vertrouwen winnen, een band. Dat zouden we niet halen. Zoiets heeft tijd nodig en had ook tijd nodig om het bij ons ook te laten doordringen. Wat niet kon mislukken zou nu niet meer lukken.
Het voelde eerst als falen, maar daarna zagen we niet meer als een einde maar een start.

Ik heb dit geschreven op Café Koer, met stemmen die lachten en zich amuseerden en toegegeven… soms ambeteerden.
Verderop is er een strijd, elke dag hard werken om te overleven. Ik heb hard gelachen, zag zoveel levensvreugde, het maakte mezelf ook goedgezind. Ik heb met Maarten afgesproken om toch nog te gaan voor een marathon, geen sprint.

In dit stukje dagklap ga ik, Sieber, dagelijks in gesprek met één of meerdere personen die verbonden zijn met het festival en zoek ik naar raaklijnen. Wat raakt je? Wat bemin je? Of waar betoog je voor?

Theater Aan Zee is een stukje van je leven. In mijn geval dateert mijn eerste T-shirt van 2002, het T-shirt is er niet meer, maar de herinnering blijft en is onvergetelijk. Het raakt me dat zoveel medewerkers en bezoekers blijven terugkomen. Het raakt me dat jaarlijks nieuwe mensen aansluiten aan deze theaterprocessie. Het raakt me dat we festivalgenoten hebben moeten loslaten uit het leven. Het raakt me dat er TAZ-baby's geboren worden.

Een eerste festivaldag begint als een geboorte. Voor de organisatie, een oef-moment, na een lange zwangerschap met wisselend humeur, eetbuien en denken over de juiste namen. De voorbije dagen ging ik in gesprek met diverse mensen gelinkt aan het festival. Vandaag neem ik het persoonlijk met een TAZ-baby, Nino, de naam van mijn zoontje dat 9 maanden oud is. Geen TAZ-baby volgens de kalender, wel omdat zijn ouders elkaar op TAZ hebben ontmoet. Dat is voldoende referentie voor deze stempel. Een baby raakt zo veel mensen. Vanaf de geboorte wordt iedere willekeurige passant geraakt als die een baby ziet. Het is een natuurlijk raakpunt dat we delen. Ik wist zelf niet dat ik kon smelten, voor onze baby er was. Het is zo simpel, ik lach naar de baby, de baby lacht terug en we voelen ons goed. De eenvoud van zelf te lachen om een lach terug te krijgen werkt bij iedereen. Als ik op straat opkijk, om een toevallige passant in de ogen te kijken - met de kans om in een drolletje te trappen - en te glimlachen dan lacht de meerderheid van de wildvreemde medemensen gewoon terug. En dat raakt me. Je kan al eens een slechte dag hebben, dat is niet erg. Het raakt me wel, dat ik vaak de kans niet krijg om oogcontact te maken omdat een voorhoofd zo weinig terug straalt. Het raakt me dat we onze ogen en oren afschermen met materialen. Dat we te veel in een bubbel zitten. Het zou mijn betoog zijn om wat meer op te kijken, zomaar, in het moment te zijn, te luisteren naar de omgeving en elkaar zowaar op te merken, te lachen en een lach terug te krijgen, ook buiten het festival. Kortom, een betoog om een TAZ-baby te zijn.

Beeldschoon