Dagklap 10: La Mèr(e) golft naar dag 10

Voor we het vergeten: de rode draad vloog gisteren letterlijk door de zaal. Verstrengeld in een bol wol nam Spinvis ons helemaal mee. In de WonderWaai werden we ingepakt door een One-Man Band en Koning Kip breide een vervolg aan de reeks prachtige jeugdvoorstellingen. We zijn allemaal kinderen van, hoe dan ook. Maar aan alle schone dingen komt een eind, gelukkig nog niet vandaag. Want er weerklinkt nog muziek, we dansen met geliefden, we luisteren verwonderd, we kijken naar geestprikkelende burlesque, we zetten onze blik nog een keer op oneindig. Tuur met ons mee.

Dansduet aan de vloedlijn

Op het strand van Oostende vindt zaterdag de apotheose plaats van La mèr (e) / La famille. Tien dagen lang danste Jotka Bauwens samen met haar mama Veerle een intergenerationeel duet op de tonen van Arno’s Les Yeux de ma mère. Voor deze ‘last dance’ nodigen moeder en dochter iedereen opnieuw uit om het intieme duet een laatste keer op te voeren. Ditmaal niet aan de trappen van het kursaal, maar met de voeten in het zand langs de vloedlijn waar generaties samenvloeien. Kom en dans met de persoon die jou dierbaar is, zaterdag om 15:00.

Moeder en dochter lijken zeer sterk op elkaar. Twee kopietjes. Beiden leven ze even graag als ze babbelen, hebben ze lesgegeven op Kunstacademies en zijn ze ietwat onzeker. Twee kopietjes, maar toch anders. Waar moeder heel haar leven met woord is bezig geweest, heeft dochter van jongs af dans verkend. Haar onzekerheden heeft ze ook altijd kunnen compenseren met haar durf, terwijl dat juist de reden was voor Veerle om zelf nooit op een podium te staan. Tot nu. In La Mèr(e)/la Famille verdwijnen al die onzekerheden in de vertrouwde, intieme dans met haar dochter op de zeedijk van Oostende.

Het idee achter La Mèr(e) past perfect binnen het thema van TAZ#2024, vertelt Jotka ons. ‘Neem me mee, over golven en generaties’. De dans aan de Noordzee op de tonen van Les Yeux de ma mère van de in Oostende geboren Arno, met haar moeder Veerle van een andere generatie. Alles klopt hieraan. Moeder en dochter nodigen het publiek uit en nemen je stap voor stap mee doorheen de dans. De subtiele bewegingen maken het in hun kleinheid toegankelijk en laagdrempelig voor iedereen. “Samen intiem dansen kan onverwachts mooie momenten teweegbrengen tussen mensen”, vertelt Veerle. “Het zorgt ervoor dat twee personen, die elkaar nochtans heel goed kunnen kennen, toch emoties voelen die ze - samen - nog niet ervaren hebben.”

Bij de vraag of dit ook bij hun zo is, knikt vooral Veerle volmondig ja. “We zijn twee handen op één buik en weten heel veel van elkaar, soms iets te veel.” Ze lachen beide. “Maar,” spreekt haar moederhart verder, “ik zie Jotka niet veel en dan zijn deze 10 dagen een godsgeschenk. Elke dag zo dicht tegen me aan. Om kippenvel te krijgen. Ik word ook een dagje ouder en dan is dit het schoonste cadeau dat ik me kan wensen.”

Het is deze vonk, de liefde tussen moeder en dochter, tussen twee generaties, die het prachtige duo dagelijks overbrengt. Of je het duet nu dichtbij of veraf danst met elkaar, het heeft de kracht een eigen verhaal te creëren. Uit die intensiteit en intimiteit groeien veel mooie verhalen. Dat was de bedoeling van La Mèr(e).

Iskander Moon strijkt neer in Oostende

Verknocht aan het opgeslokt worden door een grote anonieme stad, trok hij voor langere periodes naar plekken als New York, Berlijn, Boston en Firenze. Vandaag stond Iskander Moon in Oostende waar hij opviel met zijn warme tenorstem. Die kan je hier beluisteren of in woorden lezen via Knack Focus.

// Lees mee door de ogen van drie generaties. Van jong naar oud: Alix, Sieber en Herman schrijven elk om de beurt een brief, naar ons, naar elkaar, naar jullie. Over vroeger, nu en later, telkens gelinkt aan een of meerdere locaties. De brieventaz wordt dichtgeritst met de derde en laatste brief van Sieber. Idyllisch of net verontrustend? Lees en geniet vooral zelf! \\

Brieventaz,

‘Zie jezelf over vijftien jaar. Hoe oud ben je dan?’ vraagt Rumor, de stem van de installatie in de Grote Post geplaatst door Playfield. Een indiscrete manier om mijn leeftijd te vragen, denk ik. Een gesprek met AI, haarzelf. Ik moet tellen, ik zeg iets en verbeter mij. Ik houd me niet zo vast aan mijn leeftijd. Ik voel me nog steeds achtentwintig tot het moment dat ik een glas te veel drink of onhandig door de knieën buig. Of me de ochtend erna toch zeker vijftien jaar ouder voel dan ik werkelijk ben.

De toekomst, ik kijk er soms angstig, soms hoopvol naar. Rumor vraagt naar mijn dromen, mijn leefomgeving. Het lijkt nu al een rare droom dat we straks vrijwillig zouden luisteren naar de antwoorden van die artificiële intelligentie waar we collectief een groot argwaan voor hebben. Het bekende onbekende in de vorm van een chip. Niet eens zout of paprika, maar ketchup, de smaak die niemand echt gevraagd heeft. Wat een flauwe zinspeling denk ik, maar ik ga door. Angst dat de fictie realiteit wordt. Het is mijn droom dat Theater Aan Zee nog aan zee zal blijven liggen en niet in de zee zoals in Waterworld, één van de eerste films die ik in de bioscoop zag. Met de hoop dat het perron van de NMBS-loods geen steiger wordt waar we met bootjes heen moeten om een theaterstuk te zien. Het beeld is enigszins idyllisch doch verontrustend. Met het meeuwenschreeuwen op de achtergrond voel je je in deze tribune wel heel dicht bij de zee, hoe hard ze op de scène ook met eksters, duiven en ganzen een verhaal willen neerzetten. Ik beeld me in dat Herman zittend op zijn surfplank aankomt dobberen, aangehaakt aan de pedalo van Alix die hem net op tijd uit het water kon vissen. Surfen op zee is niet hetzelfde als surfen op het internet moest Herman constateren. Ik neem het touw aan en leg hen vast met een achtknoop. Ons team is nog compleet. We gaan binnen en vullen de laatste lege plaatsen in de tribune. Alle TAZ-gevaardigden zitten er al met hun blauwe lintjes en plastic badges die ze puur voor de blijvende herinnering dragen. De toegangscodes scan je met je irissen. Bekende, onbekende, nieuwe, oude, ervaren en pasgeboren gezichten wisselen elkaar af. De vorm is veranderd, maar de intentie blijft bestaan. De warmte van het publiek straalt over naar de scène. We kijken naar een belichaming van Rumor, ze spreekt en herinnert ons aan dat mooie jaar 2024 toen ze ons wilden meenemen en ze nam ons mee.

Beeldschoon