Dag 9 kunnen we niet beginnen zonder jullie te bedanken. Ons genereus publiek dat weer en wind trotseert, dat geraakt wil blijven worden, dat Café Koer doet bruisen. Uit de grond van ons hart: merci!

Wie ‘s avonds nog even een ommetje maakt langs De Grote Post, heeft hoogst-waarschijnlijk wel de TAZ Band al eens gehoord. Overdag en tot de late uurtjes repeteren ze met een eclectische verzameling artiesten, en het resultaat is verbluffend. Elke dag een nieuwe gast die Café Koer keer op keer weet in te pakken. Zo verjoeg RAMAN. de regen met snedige gitaarrifs, had Lucy Evens een stem om stil van te worden en bleef niemand onbewogen - letterlijk - bij Joram Kunde Boumkwo. Nog niet overtuigd? Helena Casella is de artieste die zich vanavond laat begeleiden door ons inmiddels iconische trio. Én er zijn ook heerlijke hamburgers op Café Koer.

"Het wordt een reis door verschillende ritmes en sferen"

Helena Casella is het nichtje van NTGent actrice Luanda Casella en van Pablo Casella, een muzikant die zijn sporen heeft verdiend bij o.a. Esinam en DJ Grazzhoppa. Tante Luanda loodste Helena in haar succesvoorstelling KillJoy Quiz. En met nonkel Pablo vormt ze een muzikaal duo. De familie Casella komt uit São Paulo. Helena is in België is geboren, maar ze kent haar Braziliaanse klassiekers.
Helena: "Gal Costa, Maria Bethânia, Gilberto Gil, Caetano Veloso, Djavan... Ik ben old skool, ik luister vooral naar oudere muziek. Jazz heeft me ook sterk beïnvloed, want ik heb jazz gestudeerd aan het conservatorium van Amsterdam. Mijn muzikale helden zijn soul- en jazzartiesten als Donny Hathaway, James Blake, Hiatus Kaiyote. En hiphoppers, zoals Missy Elliott."

Opvallend: met Pablo Casella zingt Helena in het Portugees, maar haar solowerk is in het Engels.
Helena: "Mijn ouders spraken Engels tegen elkaar, ik ben die taal gewoon. Voor mij voelt het comfortabel aan om in het Engels te schrijven, het plakt op mijn muziek. Met mijn nonkel verkennen we verschillende Braziliaanse ritmes, die songs zijn dan in het Portugees."

Engels of Portugees, wat wordt het dan op Café Koer?
Helena: "Met de TAZ Band ga ik mijn eigen nummers zingen, in het Engels dus. Ik breng een vocal pedal mee, met allerlei effecten, delays, reverbs, harmonische toevoegingen voor mijn stem. Het wordt een reis door verschillende ritmes en sferen…"

Tekst en interview Zjakki Willems

De TAZ band met Helena Casella, donderdag 3 augustus. Beluister hier een fragment.

SPARE TIME WORK door de ogen van Rojda Gülüzar Karakuş

Je tijd nuttig besteden: Hoe doe je dat?

In 2021 bundelden Melissa Mabesoone en Oshin Albrecht hun creatieve krachten en vormden ze het collectief 'buren', een naam die is afgeleid van een term uit Heidegger's Builfin, Dwelling, Thinking, waarin 'buren' samenvalt met 'building' en 'inhabiting'. Voor hen is dat een allesomvattende term die hun praktijk en werkwijze weerspiegelt. Met behulp van performance, video, objecten en installaties verkennen ze thema's als gemeenschap, huiselijkheid, gender en andere onderwerpen. Deze thema's benaderen ze met een intrigerende mix van ironie, humor en vooruitziende verbeelding. Een van hun unieke creaties, genaamd Spare Time Work, belichaamt deze artistieke visie tijdens Theater Aan Zee. Met deze voorstelling nemen Mabesoone en Albrecht het publiek mee op een levendige reis waarin volwassenheid wordt verkend.

Spare Time Work is als een levendige aflevering van een cartoon, met felle kleuren en geometrische vormen op het podium. In een meeslepend samenspel van kleur, vorm, tekst, muziek en dans beelden Mabesoone en Albrecht voortdurend nieuwe karikatuurachtige personages uit. Ze vervagen moeiteloos de grenzen tussen deze personages en verschillende disciplines, waaronder dans, muziek en performance. Tegelijkertijd brengen ze kritische vragen over: Wat is werk? Wat is plezier? Maar vooral, wat is vrije tijd?

De voorstelling biedt geen concrete antwoorden, maar stelt juist de maatschappelijke obsessie met productiviteit en tijdsbesteding ter discussie. Daarrond spelen de performers voortdurend met absurditeit en fantasie, als kinderen die volwassenen nadoen. Terwijl de toeschouwers lachen om deze kinderlijke volwassenen, stimuleert Spare Time Work hen om kritisch na te denken en zelf antwoorden te vinden op deze vragen.

Rojda Gülüzar Karakuş

In dit stukje dagklap ga ik, Sieber, dagelijks in gesprek met één of meerdere personen die verbonden zijn met het festival en zoek ik naar raaklijnen. Wat raakt je? Wat bemin je? Of waar betoog je voor?

Na de voorstelling blijf ik even zitten. Even bekomen van wat ik heb gezien. Het publiek verlaat verzadigd de zaal. In het gedimde licht op de scène tussen de zwarte gordijnen staan enkele tevreden technici te lachen. Ik zie enkel hun glimlach en pretoogjes blinken. Gekleed in het zwart zijn ze de kameleons in het wildlife van het theater.

Theater Aan Zee is gestart als een authentiek locatietheaterfestival. Er waren weinig tot geen uitgeruste theaterzalen. Het enige theater dat in de Grote Post plaatsvond was een duiven recital. Op straat was er geen nood aan zwarte doeken en blackboxen waar het theater van vandaag zijn thuis vindt. De poëzie van de locaties verdwijnt door het vasthouden aan heilige huisjes. Het is een betoog van de theatertechnici, om te durven loslaten en de schoonheid en originaliteit van locaties te herkennen. Te durven herdenken. Om de poëzie te zien van het licht dat binnenvalt tussen spleetjes en gaten. Het is zoals durven fietsen door de regen als het donker is en kijken naar de schoonheid van de leegte. Een apocalyptische wereld die toch levendig voelt met gouden poelen van straatverlichting die in plassen reflecteert. Het zijn de woorden van Lars en Gilles, de theatertechnische leiding, die op dit moment in het festival vooral geraakt worden door de binnenkant van hun ogen. De vermoeidheid van lange dagen hard werken eist zijn tol. Mensen aansturen doen zij niet het hele jaar door. Het raakt hen dat deze technici, zowel voor hen als voor het festival tot het uiterste willen gaan. De schoonheid van echt samenwerken. Zo was er op een locatie een probleem en na het sturen van enkele rookwolkjes stonden direct een vijftal technici van andere locaties paraat om hen uit de nood te helpen. Dat raakt hen. De dankbaarheid van gezelschappen voor de omtovering van locaties, dat raakt hen. Desalniettemin raakt het hen ook dat zij willen vechten om plastic uit het werk te weren, door de bekende tiewraps te vervangen door de herbruikbare Willemjantjes*. Het raakt hen dat we uit gemakzucht vaak verder doen in oude gewoontes, toch wetende dat alle beetjes helpen. Iedere verandering begint bij jezelf. Het is als wachten tot de ander lacht met een kwade blik. Wees de eerste die lacht en de rest zal volgen.

* Een Willemjantje is een snelbinder gemaakt van rubber en hout om bijvoorbeeld kabels mee te verbinden. Wordt reeds gebruikt sinds begin jaren 90.

Beeldschoon