Dagklap 8: Een komen, een gaan, een zoeken
Voor sommigen is het strand de eindhalte. Plek om te rusten, te vertragen, te bezinnen. Anderen spoelen er aan om te beginnen. Aan zee botsen Gelukzoekers op elkaar. Gisteren hadden we de eer van de première, vandaag die van niet één maar twee opvoeringen. Voorts blijken niet alleen mensen op zoek naar anders en beter. Ook schapen willen veranderen, mens worden zelfs. Vanavond en morgen klinkt prachtig The Sheep Song: veel geblaat, veel wol, veelgeprezen. Helaas worden schaap en mens nadien ook oud. En dat ouder worden kan weleens confronteren, voor zowel de grootjes als de kleintjes. Vastklampen of loslaten? Frustreren of verwonderen? Verwarring of fantasie? Voor die schurende vragen is er Rita (8+). Randi De Vlieghe en Jef Van gestel voeren hun theatrale oudje vandaag nog een laatste keer op. Beter zelfs: nog twee laatste keren. Oerdegelijk, oerpopulair en oergewaardeerd. We verzamelden een aantal reacties hieronder.
Uw geluk vindt u vandaag bij Theater Aan Zee, maar niet met een droge mond of lege maag. Café Koer staat voor u klaar.
Tot de nok gevuld was De Kleine Post gisterenmiddag. Geen centimeter plaats op de derde verdieping om achteraf een vriendelijke toeschouwer te strikken voor een korte reactie. Dus koos deze visser na de voorstelling als eerste het ruime sop, dook naar de benedenverdieping en ging de trap weer op, met zijn netten tegen de stroom in. Enkele afdalende bezoekers zwommen er gewillig in.
Mia (8+) twijfelt tussen één trede per stap of twee kleine stapjes per trede. “Niet simpel die trap hier”. Ze is komen kijken met drie vriendinnen. “De voorstelling liet zien wat wij eigenlijk vaak merken bij onze ouders, maar dan heel ontroerend uitgedrukt, zoals we zelf niet hadden gekund”.
Tilly (8+) neemt minder aanstoot aan de grootte van de treden. Ze stormt de trap af, op en weer af. De energie moet los na een dik uurtje stil zitten en kijken naar Rita. “Het was zoals bij mijn oma, alleen zingt die minder maar krijg ik dinosauruskoekjes” (we hopen met chocolade, nvdr).
André (8+) neemt de trappenpartij wat langer in zich op dan Tilly. “De leeftijd verplicht me tot behoedzaam dalen”. Met een zijwaartse blik en de leuning in beide handen overschouwt hij de middag: “Ik vind het niet meer erg om oud te zijn, ik maak dingen mee die geen dertiger ervaart”.
Who's Tupac? Gespot in Oostende
Is Tupac nu echt vermoord, of duikt de legendarische rapper binnenkort eindelijk weer op? Het mysterie blijft, maar er wordt gefluisterd dat hij gespot is op Café Koer, gisterenavond. Bovendien dook er een bandana op bij de verloren voorwerpen. Toeval? Kom het te weten in de voorstelling Who’s Tupac? Wees waakzaam en All Eyez On Him…
Beatboxen was mijn startpunt
Een potje rap op Café Koer? Of mag het ook wat méér zijn? Hiphopjazzrappoëzie bijvoorbeeld? Dat komt dan goed uit, want TAZ Band gast én Gentenaar Joram Kunde Boumkwo serveert zijn rhymes ook graag met dat ietsiepietsie méér.
Joram: "Ik ben opgegroeid met de nineties rap uit New York en de East Coast, groepen als De La Soul en Gang Star. Jazz is indirect tot mij gekomen, via hiphop. Ik luister meestal naar moderne jazz, maar ook wel naar John Coltrane, Miles Davis, Herbie Hancock. Mijn invloeden zijn erg eclectisch."
Rap met jazz, het is niet nieuw, maar het blijft boeiend. Is de hele muziekgeschiedenis immers geen eeuwig pingpongspel tussen genres? Over het muurtje kijken dus - en dat is wat de jonge Joram al deed toen hij pukkels begon te krijgen.
Joram: "Toen ik begon te puberen, luisterde ik naar hiphop. Ik ben dan beginnen beatboxen. Zo heb ik ritmes aangeleerd en ben ik beginnen producen. Een belangrijke invloed voor mijn sound waren The Ohio Players, meer fusion dus. Op een bepaald moment wou ik snappen wat de bouwstenen van harmonie zijn en dat heeft me naar piano geleid. Met YouTube en boeken heb ik mezelf dan piano geleerd. Ik ben nu 20 jaar met muziek bezig en ik speel ondertussen piano, bas, conga's en een beetje drums en gitaar, maar beatboxen was mijn startpunt."
Tekst en interview Zjakki Willems
De TAZ Band met Joram Kunde Boumkwo, woensdag 2 augustus. Beluister hier een nummer.
In dit stukje dagklap ga ik, Sieber, dagelijks in gesprek met één of meerdere personen die verbonden zijn met het festival en zoek ik naar raaklijnen. Wat raakt je? Wat bemin je? Of waar betoog je voor?
Op een bankje in het familiepark met zicht op Café Koer, zag ik een schim opduiken van een blauwe vrouw die woont in de grot van de zoetwaterbron. WonderWaai triggert jong en oud. Ik proef van het water en wacht de magische resultaten af. Ik hallucineer niet, denk ik. Dat kan Simone Milsdochter bevestigen, die naast me zat. Of ze ook wil, daarvoor moet je de feiten checken. Ik laafde me in de bijzondere woordenwaterval die deze vrouw meebrengt. Op het festival ging ze in première met f e k t s j e k die ze nog de hele week speelt. Ze houdt zich bezig met ernstige thema’s van leugens en feiten, maar met haar vrolijke uitstraling reikt ze een hand die je raakt. De vraag wat haar raakt hield haar bezig. Alles raakt haar, het ene dieper dan het andere. Het zijn de kleine dingen des mensen. Dat haar moeder van 85 opnieuw verliefd werd en door het leven zweeft. Dat een vrouw op straat net niet struikelt. Dat een man de deur openhoudt. Ze is tactiel, als ze even de woorden niet vindt dan helpt een lichte aanraking. Ik ben letterlijk geraakt.
“Een bevriend kunstenaar had gezien dat zijn kunstwerk was bespoten met het woord ‘kut’. Ik vroeg of hij dat niet erg vond. Hij zei "nee", want misschien was het een jongeman die net gedumpt is door zijn vriendin en zijn emoties uit. Dan is het toch net mooi.” Het is een oproep om niet direct het slechte te zien. “Doe eens lief tegen elkaar, wees breder dan je eigen schouders.”
In haar betoog wil ze leren om het woord ‘kut’ niet meer te gebruiken. Gebruik dan ‘vliegtuigmaaltijd’. Je bent eruit geboren. Het is iets moois. Of gebruik ‘Gnurr’ ipv ‘Kut’, dat is pluis die in je zakken zit of in je navel. Ik navelstaar me blind op haar perfecte taalgebruik. Hoe kan ik beter afsluiten dan “gnurr wat een heerlijke zooi”. Het zou een gelukskoekje kunnen zijn.
f e k t s j e k nog te zien tem 4 augustus op Theater Aan Zee.
Beeldschoon
